Oostende, omstreeks zestien uur ergens in een veel te lange file op de Elisabethlaan
'k hoor hier niet te zijn maar naast me op de passagierszetel zit m'n reden,
gejaagd te ademen, bezorgd steek ik wat airco aan, demp de radio en kijk.
De lichten verspringen en twee auto's kunnen uit de blikken rij ontsnappen.
Oostende heeft iets dat me dierbaar is, maar ik wil hier niet komen. Niet meer, nooit
Zestien uur tien, ik zet paardenkleppen op en mijn handen 'stoer' op tien voor twee...
'waarom ben je hier?' Goeie vraag, klein gewetenstemmetje dat vanuit niets opspeeld.
Vandaag vond ik tussen m'n lelies een weesje, pimpelmeesje...tenger klein en angstig.
De vleugels wijdopen en instinctief wanneer ik het optilde gaf ik het een kusje, suste het susje...
't lijfje trilde en ik ben geen onmens dus zocht ik het nummer.
Na de tweede kiestoon nam een oostbloks accent de telefoon op. Het vogelopvangcentra vroeg
het diertje te brengen.
'we kunnen het redden'
De baan naar de luchthaven is lang en terwijl vliegtuigen opstijgen droom ik te vertrekken.
Italië, altijd Italië.
Verdwijnen tussen Zuiderlingen en nooit meer worden gevonden. Misschien droomt het Susje hier ook van. Misschien neem ik hem wel mee, laat hem vrij eens hij sterker is en tijdens mijn droom rijd ik per ongeluk bijna een dame van haar veel te blauwe fiets.
Sorry trouwens daarvoor, mocht u, onbekende dame, dit ooit lezen. Ik ben nu eenmaal niet echt van deze wereld en droom veel...
Aan het opvangcentrum neem ik het meesje voorzichtig ter hand en opnieuw spreidt hij de vleugels
het maakt zich groter om z'n frêle ik te verbergen.
Ik stap binnen en het weesje wentelt zich in mijn hand om me kort erna met glazige ogen aan te staren.
De Oostblokdame schudt het hoofd en bedankt me voor de moeite
'we kunnen ze niet allen redden' zegt ze op stille toon
ik handig het diertje over.
Teneergeslagen stap ik de auto in, leg m'n hoofd op het stuur en huil nog een potje.
Neen, we kunnen niet allen worden gered
'k verlaat Oostende met Nostalgie op de achtergrond.
Voorbij het Ensormuseum besef ik welke richting ik oprijd.
Oostende, ik wou hier eigenlijk niet zijn...
Geen opmerkingen:
Een reactie posten