Dagboek van de pessimiste veertiger met overgewicht.

 

 

Ergens september 1987

 

Eindelijk ben ik van juf Vlecht af. Mijn nieuwe leerkracht heeft een Engels snorretje die hij piekfijn verzorgd met een daartoe speciaal ontworpen kammetje.

Te gek, hoe vaak de snor volgens hem een eigen wild leven leidt en daardoor continu moet platgewalst worden. Stel je voor dat het zijn bovenlip volledig inpalmt en zich daar voortplant naar…een Vikingsnor. Ach! De Drama, onhoudbaar!

Blond kind van vorig schooljaar is mee naar het twee leerjaar. Maar niet meer alleen. Hoe ze erin geslaagd is om na het ‘Snoopy’ incident een volledige klas kinderen zich op 1 kind te laten afzetten is verbazingwekkend! Echt, een talent! Of gewoon onnozel zevenjarig kuddegedrag, je mag nog kiezen.

Eerlijk? Ik denk dat Blond kind nu ofwel zelf leerkracht is, of op zijn minst het kopstuk van één of ander fascistische partij!

Als hoogsensitief kind zat ik liever in mijn eentje in de zandbak. Dat was best wel leuk tot mijn klasgenoten het spel: hey! Laten we die rare Lily levend begraven, uitvonden. Toegegeven, tot de dag van vandaag, beheerst dit scenario nog een heel stuk van mijn vele nachtmerries.

Blond kind duwt me om en alle andere kinderen komen boven op me liggen. Ik huil, stamp, duw terug en probeer te gillen. Maar zwartharige jongen, met verband aan zijn ene oog, schept een handvol zand in mijn keel. Hij mikt verbazend goed voor iemand die geen dieptezicht heeft die dag.

Ik was 7 en dacht dat ik ging sterven.

Na wat voor mij uren bleek, stormt juf Vlecht zich als een luipaard in de zandbank.

Ze vraagt wat er aan de hand is en Bond kind beweert dat ik haar in de zandbank duwde en wou stikken. Geen leerkracht om te getuigen maar wel een volledige speelplaats om te getuigen…in haar voordeel.

Juf Vlecht grijpt me bij de arm en schud me door elkaar met de vraag wat er verkeerd met mij is?  Ze zet me op een stoel in haar lege klas. Daar moet ik blijven tot de speeltijd over is. Ondertussen komt ook meester Snor binnen.

Hij fronst zijn wenkbrauwen en zegt dat mijn gedrag niet zonder straf kan blijven.

Hij laat me die avond thuis de rekentafels van twee tot en met negen tot drie keer toe herschrijven. Ook mijn ouders begrepen opnieuw mijn uitbarsting niet, waardoor ik ook voor hen de straf dubbel moest neerpennen.

De volgende dag haalt meester Snor mijn straftaak op. Ik kijk even op naar Blond kind die me met een enorme grijns aankijkt. Ook hier had ze weer gewonnen.

En helaas voor dat schooljaar was deze hele gebeurtenis slechts het tipje van de ijsberg.

 

Dagboek van de pessimiste veertiger met overgewicht.

 

 

1986…

 

Het moet september 1986 geweest zijn. Mijn eerste schooldag bij de grote kindjes. Weg van de nu al half politiek geïndoctrineerde derde kleuterklas. Mijn moeder bracht me. Eén van de weinige keren dat het kon want mama werkte hard. Van 7 tot 19.00u, maar die eerste schooldag was een uitzondering én één van de mooiste herinneringen aan die barbaarse school.

  We don’t need no education  

 

De desbetreffende juf had een ellenlange dikke blonde vlecht. Volgens mij was ze er zelfs naar vernoemd, misschien wel zo geboren en later massa’s geld verdiend aan de gelijknamige reclamespot voor shampoo. Je weet wel waar een blonde deerne in een veld vol witte bloemen haar lange blonde haren losschudt alsof we allen zomaar lange blonde haren kunnen kweken en een gezicht vol sproeten. Want hey: obvious beauty is the worst!

Nu juf vlecht is geen sympathiek blond nimfje die me wegwijs zal leren in de eerste klas. Mijn koalaboekentas moet eraan geloven. Geen donkere krielogen in haar les. Zij zouden kunnen verraden dat juf Vlecht vroeger nog hoofd was in een of ander concentratiekamp voor deprimerende kids. En als hoog sensitief kind was ik altijd wel gedeprimeerd. Dat en slechte genen. Aanleg, erfelijkheid, the weight of the world! blah!

Een deftige boekentas, met riempjes waar lekker veel rekensommen en taaloefeningen inpassen. No more free time in first grade! Real life!

Eén ding waar ik apetrots op was: mijn allereerste Snoopy pen! Met inktpatronen en al want hey, we zitten in the 80ies! En ja hoor, dan mag dat. Zolang je er maar een fluo haarbandje bij draagt en rondloopt met een geelachtige smiley die zich later ‘New Beat’ (by the way what a load of crap) zou dopen.

Het blond meisje zag de pen en ook haar ogen blonken. Wat wou ze er ook zo één. In een kwikslag stal ze de pen uit mijn hand, gooide het op de grond en stampte er alle leven en desbetreffende inkt uit. Mijn pen, maagd, onbeschreven, doods.

Met een groter wordende inktvlek op de kraaknette witte vloer.

Klein blond meisje gilt naar gigantische vlecht en draait het verhaal om. Lily was het jaloers kind dat haar pen op de grond smeet en er alle leven uit stampte. Lily, toen al evil at age six.

Daar stond ik dan, mijn eerste klasgenootjes in een grote cirkel rond me en kijkend naar het ondertussen overleden slachtoffer, de inktpen van Snoopy waar mening kind van hield. Ik was de vernieler, de dief, de kleine zesjarige dader die het zwaar zou bekopen met een nota op de eerste schooldag in haar agenda. Net zes geworden maar een bloedrode nota in mijn smetteloos witte agenda.

Mijn moeder, braaf zoals ze was kocht onmiddellijk een nieuwe pen voor blond meisje. Bood haar excuses aan, aan de juf en aan het onmogelijk blond kind.

Begreep niet wat er zich in haar zesjarig kind had afgespeeld en was vergeten dat ze tijdens de rush op schoolmateriaal de pen zelf voor mij had gekocht.

De Juf liet mijn moeder een nieuwe pen kopen voor blond meisje en ik kreeg als toemaatje een paar blaadjes straf te schrijven van mijn moeder én van juf vlecht omdat ik mij zo slecht had gedragen.

Tjah, het was een zeer slechte dag voor Snoopy pennen, harwerkende moeders en kleine zesjarige hypersensitieve zonnebloemkinderen.

 

Zo zullen ze nog volgen…

 

 

 

  

Dagboek van de pessimiste veertiger met overgewicht.

 

Dagboek van de pessimiste veertiger met overgewicht.

Wel, ik droomde schrijver te worden.

Deed er ook alles aan om het te worden, las boeken, leefde in mijn eigenste wereld (Tegenwoordig kreeg dit het vakje Autisme aangeboden ingevuld én heeft het zich gemultipliceerd naar meerder vormen)

En ondanks lof van één of andere, toen al kranige oude leerkracht, die met zijn langwerpige grijpgrage vingers niet van zijn jonge studenten kon blijven (Anno jaren ’80, anything goes!!) Bleef ik niet wanhopen.

Ach de man zelf draait zich bij deze woorden niet om in zijn graf en geeft letterlijk geen achterlijke moer aan ‘The 80ies’. Het waren zijn topjaren.

Mijn ene leerkracht wiskunde, die meermaals een poeltje slaapkwijl op haar bureau toverde, was nog de gemeenste ook. ‘Lily, hoe vaak moe ik het je uitleggen formules zijn ALTIJD gelijk!! Behalve bij de uitzonderingen…duh, alles was een uitzondering. Zelfs haar kapsel en ultra antieke naam.

Nu de droom om te schrijven werd niet gestimuleerd. Niet door hen in elk geval, wel door mijn verbeelding. Maar deze was niet altijd mijn redding.

Integendeel. De als ‘Rob Ross’ lijkende leerkracht vond me een chagrijnig kind die om te haverklap ziek werd en besloot me na een volledig jaar, waarin ik al mijn kinderziektes heb doorlopen én een appendectomy moest ondergaan, mijn frêle ziel dan naar maar naar het beroepsonderwijs te sturen. Geen overleg met ouders, geen overleg met het ziekelijk frêle veel te fantasierijk kind. Niets.

Dat was eind 1989…Wat volgde in 1990 is een plakkerig hels moeras van collectieve idiotie waar ik maar al te graag over verder zal schrijven. 

Maar niet vandaag. Mijn honden moeten eten en mijn dochter is op komst.

 

Noot: er zullen nog veel fragmenten volgen. Uit een lang verleden of een ietsje nabijer geweeste tijd. 

https://youtu.be/oVDUK6h_BgQ

De biecht

 

Enkel één van ons is thuis
enkel één van ons leeft.

De hemel zal ik nooit betreden
niet als de duivel zijn zin krijgt.
Niet als ongelovige
die gelooft, Lord have mercy.

We zijn ‘Zijn’ kind’ren
maar mijn maker zal hij nooit wezen
geen eeuwig leven
geen gouden velden noch zilveren zee.

Geesten van wie ooit waren
spreken woordeloze stiltes
er is geen morgen na vandaag
geen verleden na nu

Vertel mijn honden
ik kom thuis na het biechten van zondes
neem afscheid, ergens ten zuiden van de hemel
om dan weer voorts te gaan

Voorts te gaan
waar engel’en niet bestaan

nieuw leven

Ik geloof niet in leven na de dood.

Eerlijk gezegd, ik geloof in niets meer. Niet in dit leven, in wat mijn ogen moeten aanschouwen.

In wat ik niet kan ‘blokken’ uit mijn gehoor.

Maar vandaag planten we boven jouw as een boompje.

Een nieuw leven, dat hopelijk nog lang op deze aardkloot zal groeien.

Langer dan dat jij mocht leven, en hopelijk zonder de problemen waarmee jij moest leven.

Voor Giséle.

Voor alle dieren die deze aarde meer verdienen dan de mens.

#newlife #ForABetterWorld

Rouwkaartjes voor huisdieren 'Always loved, never forgotten'

 ‘Always loved, never forgotten’

Sedert het afstuderen als copywriter speel ik met het idee om rouwkaartjes en rouwbrieven voor huisdieren te ontwerpen.

Het verlies van een huisdier is één van de ergste pijnen die je kan ondergaan. Helaas heb ik het al te vaak aan de levende lijvende ondervonden.

Met mijn initiatief ‘Always loved, never forgotten’, ontwerp ik rouwkaartjes voor overleden huisdieren.

Want ook zij zijn een gewaardeerd memento waard, een blijk dat we ze nooit zullen vergeten en dat ze onze zijde nooit echt zullen verlaten.

Wenst u meer te komen over deze service? Neem gerust contact op met mij via lily.may.parker@icloud.com

Hieronder vindt u het voorbeeld dat ik ontwierp voor mijn eigenste liefste Giséle.

Een prachtige meid die ik dagelijks enorm mis.

Mag ik vragen dit bericht bij interesse te delen aub

Copywriter 2022

 Je kunt het altijd zo goed vertellen maar het opschrijven is een heel ander verhaal.

• een liefdesbrief
• een rouwbetuiging
• een ludieke aanzoek
• of gewoon de brief die u al lang kwijt wou.

Geschreven door iemand met empathie, maar dan volledig uitgebalanceerd in je eigen  woorden!

Misschien zoek je als zelfstandige wel een copywriter die jouw facebookpagina onderhoudt. 

De tijd dat je investeert in het zoeken naar  juiste woorden spendeer je net zo goed in je eigen bedrijf!

Laat het copywerk over aan iemand die het juiste woord op de juiste lijn zet! 

Investeer in een goede copywriter.

Lily May Parker at your service!

contacteer mij op 0477 82 77 76 of op lily.may.parker@icloud.com

And never forget, lines are not the limit! 

Mijn popje

 

Het was vreemd. 

Meer kan ik er niet over kwijt. Vreemd met blijk van schoonheid en verdriet tegelijkertijd.

Op een grijze regenachtige ochtend lag een vlinderpopje zomaar voor mijn deur. Ik had een keuze. Het laten liggen en doorgaan met mijn dag, of het opnemen en ergens veilig plaatsten.

Ik koos voor de tweede optie.

Het stormde en ik wilde het instinctief beschermen tegen felle wind en de genadeloze koude lucht.

Ik plaatste het popje met een berekende voorzichtigheid in een oud ringdoosje, sloot het zorgvuldig af en bewaarde het op een veilige plaats.

Dagelijks nam ik een kijkje, en plande voor mezelf in het popje in de lente op een warme plaats neer te leggen zodat een vlinder de wereld kon zien.

Groot was mijn verbijstering toen ik op een avond het ringdoosje opende en klein fragiel vlindertje mijn vinger omhoog kroop. Met perfect gevormde parelmoeren vleugels en een teer lijfje werd het vlindertje die ik voor ogen had geboren. Nu al.

Nu zijn we 12 februari 2022.

Het diertje zag het levenslicht veel te vroeg en zal hoogstwaarschijnlijk de genadeloze wrede dood sterven waar ik het zo fel wou van behoeden.

Een enorm schuldgevoel bekruipt me en het vult met een intens verdriet. 

Sommige zullen zeggen dat dit de natuur is. 

Wreed en ongenadig voor de broze wezens onder ons.

Helaas, het zal nooit mijn natuur kunnen zijn.

 

Lily