Lily@rt

 

Oudenburg verse plannen uit de boerenbuiten

 

 In normale omstandigheden luister ik bijna nooit naar wat mensen onder elkaar vertellen.

 Dissaltemin kwamen de woorden rechtstreeks naar mij toe.

Jawel iemand startte moedwillig een conversatie met mij.

De dame in de winkel zag mij als een nieuwe inwoonster van hun landelijk stadje.

In deze regel staan meteen twee controversen. Ik mag dan wel een nieuwe inwoonster zijn, ik moet toegeven dat het thuisgevoel me hier ver van ontbreekt. Het tweede vreemde is hoe kan je nu een landelijke stad zijn? Na veel gepalaver eindigde ze met de zin ‘gelukkig zitten we hier goed in de boerenbuiten he.’

Veel meer dan een flauwe glimlach kon ik niet toveren.

Waar wij wonen, loopt denk ik de drukste straat van heel de stad. Als toemaatje loopt schuin boven ons ook nog een autostrade. Eerlijk is eerlijk. Het geluid dat deze produceert valt best mee.

Het verkeer voor de deur daarentegen is hels en continu. Ochtendspits, middagspits, vieruurtjesspits, en dan avondspits. Ik geloof ook nooit dat er een vorm van snelheidscontrole wordt gehouden.

De bestuurders hebben veel weg van de wezens uit een ‘Hanna Barbara’ productie uit 1969 ‘Catch the pigeon’. Maniakaal en nietsontziend.

 

‘Let’s get that pigeon!’

 

Je zou denken dat het daadwerkelijk went na een poos…geloof me. Neen.

Over het landelijk daar kan ik even milder in zijn. Vlak na onze deur kunnen we zo de boerenbuiten in. Ook al moet je je hond steevast elke meter kort houden voor in en uitkomend verkeer.

Het platteland ligt er. Voor zover het oog reikt heb je velden koeien of schapen. Heelijk. Plant je oog wel niet te heel ver want o, ja, er loopt daar opnieuw ergens een autostrate te velde.

Op deze wandelingen waarin ik zo heel erg positief probeer te zijn zakt de moed me in de schoenen.

Hondenuitwerpselen liggen overal in de berm. Bierblikken, Drankflessen. Alles wordt gewoon in de gracht gedumpt of erger nog in stukken gebroken op straat.

Een hondenvuilbakje is gewoon nergens te bespeuren dus wanneer je dier zijn behoefte heeft gedaan mag je het pakketje een volledige wandeling meezeulen.

Waar ik wel vol lof over ben ik de diversiteit aan vogels die ik op vele wandelingen tegenkom.

Maar het frappantste van al is de vriendelijkheid waarmee jullie zelfs een vreemde eend in deze Oudenburgse bijt vriendelijk weten te begroetten.

 

Dank u Oudenburg…

U leeft met het hart op de juiste plaatst.

 

Surface

 “You never know what lurks just beneath the surface of my fragile sanity.” 

MixedMedia Lily@rt🖤 (Depths of Madness)

 

Malaga most wanted

 Malaga most wanted.

In 2015 adopteerde ik een Spaanse hond. Geen Greyhound zoals velen nu al zouden vermoeden maar een gewoon plaatselijke gitzwarte zwerfhond. Ze zou een geschenk zijn voor mezelf en gezelschap voor mijn twee andere sloebers Shadow en Pebbles.

Het kiezen van zo een hond is precies bladeren tussen modemagazines. Sylass heeft mooie rechte oren en Molly haar hangtepels zijn zo schattig. Pongow is nét iets te ADHD’erig en goeie ouwe Rex, tjah, iets te oud. Mijn keuze viel op een ineengedoken zwart hoopje hond. Giséle. 

Reeds zo een twee weken vaste resident van de dodencel. O jawel, in Spanje kennen ze dodencellen voor dieren. 

Degenen die dieren mishandelen daarentegen kennen zon, zee en tapas. Geen dodencellen voor hen uiteraard. Wel vol culturele uitstappen naar ‘kijk hoe we een stier martelen en doden!! Voor fun.’ En ‘kom je mee naar ons, we hangen Greyhounden op, familiedag?’

Na een paar maanden getouwtrek mocht ik in juni 2015 Giséle afhalen in Zaventem. Wat een gedoe bij hun aankomst. Eerst alle passagiers, daarna al hun vette koffers met marginale souvenirs. Dan een twee uur durende siësta en pas dan een grote rolkar met daarop een 9-tal kooitjes. 

Onze honden.

De eerste aanblik van Giséle was ellendig. Ze had littekens over heel haar lichaam. Er was meer naakt dan vacht en schamele plukjes gitzwart haar schoten her en der omhoog. Het dier rook alsof het eigenlijk al was gestorven. Mijn gemoed schoot vol. Ik huilde niet alleen omdat ik eindelijk het dier kon helpen maar ik huilde vooral door onmacht. Wetende dat ginds nog zoveel dieren Giséle haar lot deelden.

Iets moois gebeurde echter toen ik haar in de auto stak en richting De Haan reed. Instinctief legde ze haar kopje op mijn schouder. We voelden allebei dat het goed ging komen.

En zo geschiedde. Na gezonde maaltijden, veel aandacht van mezelf en haar zusjes werd Giséle de prachtige hond die ze altijd was.

We naderen nu bijna de zes jaar dat Giséle één van mijn trouwste vrienden is. Twee jaar geleden kreeg ze het Cushing Syndroom en ook 2 van haar teentjes werden geamputeerd door een ongekende infectueuze ziekte.

De kosten voor haar gezondheid zijn hoog. Maar alle liefde die ik van haar krijg weegt er zeker tegenop. Ze is mijn soulmate.

Mijn Giséle, you are beautiful

Santo Campo

 

Praten tegen een Zerk

 Praten tegen een zerk

Gisteren reden we naar Gent. Het stond al een tijdje op mijn bucket list om het graf van Luc De Vos te bezoeken. De zon stond aan onze kant dus waarom niet. Santo Campo is naar mijn mening één van de mooiste begraafplaatsen die ik zag.

Het verleden dat er stil en ongedwongen heerst, uit zich in grijstinten en schaduwmensen. Een laagstaande zon warmt glanzende zerken en oudere, uit beton gehouwen praalgraven, wekken melancholie en rijkdom. Victoriaanse stille getuigen van een hard doch poreus leven.

De zucht van het zijn en de vlucht naar nergens.

Ik zoek niet doelgericht naar Luc maar maak kennis met de vele gezichten vereeuwigd als daguerreotypes. Ondertussen wandel ik rustig richting Sint-Amanduskapel.

Een rouwende man zit geknield voor een granieten zerk. Zijn handen in elkaar gevouwen. Zijn blik gericht op de steen waar een geliefde huist. Opeens werd het guur en woei rouw en dood in cirkels rond mijn persoon. Het voelde alsof ik inbreker was in zijn moment van verdriet en onmacht. Ik hield mijn blik beschaamd tegen de grond en wandelde hem stilletjes voorbij. Zou me niet meer omdraaien uit respect.

Het graf van Luc bevond zich bijna bovenaan de kapel. De man van het volk had ook hier in simpliciteit gesierd. Een houten zerk. Enkele lege flessen en in de naden van het hout…plectrums.

Aan een jonge boom hing een knuffelvos met de veelbetekenende zin: Vos, God knows I tried.

Ik neem nog een moment en snuif de smetteloosheid van stilte. Het gedicht dat ik pende hang ik op in de jonge boom. Ervan uitgaande, dat zijn nog plooibare juveniele stam, de zwaarheid van mijn woorden zal houden en huizen.

Nog een laatste blik op de houten zerk en ik herneem de weg of beter de zoektocht, naar ‘k weet niet wat.

In mijn hoofd hoor ik de stem van Luc bijna fluisteren:

vaarwel en misschien tot ziens.

🖤

The Descent to Santo Campo

Op zoek naar Luc De Vos

Copyright Lily May Parker

 

Schone smoelen schrijven schrander

 

Schone smoelen schrijven schrander

Behalve dan Stephen King bedenk ik me. Die gast schrijft verdomd schrander zonder schone smoel. Ik wil zeker de vreugde niet verpesten op de (hopelijk dit jaar toch toegelaten) boekenbeurs, maar langzaam wordt het de mekka van bekende Vlamingen.

‘Natalia bracht in “Met Hart en Soul” het verhaal van haar tumultueuze jeugd.’

‘Eva Daeleman schreef in “Het jaar van de hond” dan weer over haar burn-out.’

Zo kan ik nog enkele voorbeelden geven. Presentatrices geven een kookboek uit. Zangeres brengt yogaboek uit.

Op zich heb ik daar geen moeite mee. Mijn vraag is eerder, wat met de gewone man of vrouw uit de straat? Zij die met aandrang ook hun verhaal willen neerpennen? Drama’s uit het leven gegrepen, biografieën of een prachtig roman!

Hoe hoog is de drempel voor hen om een boek uit te geven als je geen bekende Vlaming bent? Dit sluit me naadloos aan bij mijn volgende invraagstelling. Maak je als auteur deel uit van de familie bekende Vlamingen of moet je eerst bekend zijn om auteur te worden?

Misschien heb ik ook gewoon een slechte dag. Stel ik me teveel in vraag en zoek dan 'heil' in het uitdokteren van veel te ingewikkelde systeemtheorieën.

Mijn vader sprak ooit de woorden: ‘Lily, met vriendelijkheid en beleefdheid kun je in dit leven erg ver komen.’ Ik geloofde hem toen op zijn woord.

Het vierde decennia van leven is echter begonnen en eerlijk gezegd, hoe goed de wil van mijn vader op dat moment was.

Hij had het mis.

Bekendheid of het nageslacht zijn van bekendheid is de sleutel tot succes. Dat en een vleugje goed gedoseerde arrogantie.

Lily May 🖤

'Talent may be hidden under a rock in a world filled with diamonds'

 

De schapen zijn geteld...

 

Speelt datum en uur een rol wanneer ik deze brief schrijf? Ik denk het niet. Want waar jij ook bent is tijd tijdloos en vloeien dagen in en uit elkaar.

Evenmin maakt het uit of je me daadwerkelijk hebt gekend. Ik was slechts het zoveelste oortje waarin je klanken terechtkwamen. De zoveelste traan dat mee jammerde toen je Mia zong.

Tijdens mijn eerste audiëntie op de muziekacademie bespeelde ik met trillende vingers Mia. Het moest en zou dit liedje worden. Het lef beklom me zelf het mee te zingen want het gaf me bovenop de zenuwen vooral bergen moed.

Terwijl dit alles zich afspeelt was je nog levend en wel. Ik had je toen nog nooit live gezien en eerlijk gezegd dat ik dat ik daar nog ruim de tijd voor had.

In november 2014 echter besefte ik ‘the hard way’ hoe laat het wel was. Je was niet meer en al je songs werden op slag wees.

Ook al ben je niet meer Luc. Dichter dan ooit sta je me bij. Met je zanderige stem en je typische melancholisch inzicht over wat nog te komen gaat.

Ik maak als slaaf, uitstervende ster of gewoon kleine loeder nog steeds deel uit van dit tranendal. Maar met een iets meer opgeheven hoofd dankzij jouw muziek.

 

Dank u Luc en weet

bouwen aan de toekomst en houden van elkaar
want hier heerst vrede en er is hoop voor iedereen…

 

Lily May Parker
2021

Graveyard Carousel

Graveyard Carousel

A little ode to Clyde Barrow and Bonnie Parker.

Even in death, Clyde my love
even in death we can’t be stopped, we can’t be told.
Softly spoken words in our morning bed
‘bout robbing banks at the hour of noon
dancing on a graveyard under a full moon
your arms around my waist, Clyde!  I’m so in love.

 But,

ain’t it sad we died in ambush that day?
We never had the chance to escape anyway.
The death gift gaves us more time together.
Yeah baby, more time forever.Always at play, 
no boundaries all day.
Even if we breath no more, we always have youth.

 So,

Let’s wander this graveyard that has been our home for years!
Ride ghostly carousels, love and laugh true nighty tears.
cause at the first morning glory we must dissapear 
to the dark of our coffins, just resting tight

 Bonnie and Clyde, always side by side

Kind

 Fragment uit 'kind'

Make your escape, you're my own Papillon

Het vreemde van een scheiding is dat je als moeder nooit meer elke dag bij je kind bent. Hoe zwaar zoiets valt is onbeschrijfelijk. Letterlijk alsof het rouwen nooit ophoudt. Je kind leeft. Ze leeft en is gelukkig. Kan dansen, springen en vriendinnen ontmoeten.

Als moeder teer je op vervlogen herinneringen over hoe ze danste, sprong en speelnamiddagjes had met vriendinnetjes. Over hoe ze vroeg om samen te spelen met Toy Story vriendjes. Ik deed het beter wat meer...

The world turns too fast. Dat is inderdaad zo. Elk kind groeit en bloeit in zijn eigen persoonlijkheid. Gelukkig. Ik hoop dat mijn dochter de prachtige roos blijft waar ze al bloeiend naar rijkt. Het is per definitie wet van leven. Je schenkt het hen en wenst ze al het geluk toe.

Ik mag dan wel treuren om mijn kind. Ik heb het voorrecht haar nog om de veertien dagen te zien. Goed beseffende dat vele anderen hun kinderen nooit meer kunnen zien. Dat besef is er maar maakt de pijn niet lichter.

My Papillon feel love en vergeet vooral niet dat ik ontzettend van je hou. Elke dag jou een keer niet zien is voor mij een verloren dag.

Dat lot lag inderdaad nooit in jouw handen.

We dragen er wel beiden de gevolgen van.

 

gewoon, de zoveelste mening

 

Zeeleeuwen sterven aan kanker, de blauwe vinvis bedreigd door drukke scheepvaart en er zijn 70% minder haaien en roggen in onze wereldwijde oceanen.

 

Vreemd. Vreemd hoezeer wij deze Coronacrisis bekijken als iets abnormaals terwijl het de gewoonste zaak van de wereld zou moeten zijn. Ik hou van de natuur. Van de vele bomen die rust uitademen en waar ik kan blijven naar kijken. Hoelang ze zullen blijven? Dat weet niemand want ze worden massaal gekapt en de ontstane ruimte wordt vol gebetonneerd. Kleine stukjes paradijs vol wilde bloemen worden aan de lopende meter vernietigd voor dezelfde reden. De bijen sterven…en de mensheid vraagt zich af waarom?

Er werden in totaal 200 neushoorns minder gestroopt vorige jaar. Wauw. Moet dit nu echt goed nieuws betekenen? Zodoende worden er elk jaar nog duizenden dieren gedood. Waarvoor? Omdat de mens nu eenmaal een luxedier is en wilt wat ze niet kan krijgen. Doden is een minimumprijs voor weelderige luxe en absolute absurditeit.

Zeeleeuwen sterven niet zomaar aan kanker. Toch? De bullschit over de natuurlijke selectie zal ik niet eens aanvechten, want per definitie vind ik deze ronduit belachelijk. Deze dieren sterven aan kanker door vervuiling van de oceanen. Er varen per dag duizenden boten door hun leefgebied. De blauwe vinvis wordt om exact dezelfde reden bedreigd. Na jaren overbevissing kan deze vriendelijke reus zich niet meer verder ontwikkelen. Ze wordt gesmoord in plastiek en vunzigheid.

Haaien en roggen worden overbevist. Hun vinnen afgesneden en de rest van het dier wordt overboord gegooid. Het zwemmen wordt hun onmogelijk gemaakt waardoor ze stikken. Een vreselijke dood voor een dier dat zelfs geen geluid kan maken wanneer het vlijmscherpe mes hun vlees doorboord.

Coronacrisis is een topprioriteit. Want mensen vrezen de dood. De luidste stemmen en meningen worden gehoord wanneer het menselijk ras in nood verkeert. Toch blijven we vliegtuigen en boten nemen alsof er niets aan de hand is. Vertel me eens mensen, als jullie zelf nog geen respect hebben voor de medemens. Hoe kunnen jullie dan ooit de natuur respecteren?  

Onze huidige nachtmerrie staat gelijk aan de nachtmerrie dat moeder natuur al jaren bevecht.  Het zogenaamde meest intelligent zoogdier op deze aardkloot delft zijn eigen graf.