maandag 25 december 2017

Blauw




er is ’n overkant
voorbij ’t ruisen van zee
een overkant doch
‘k stap tegenrichtig heen.
Geen ogen kruisen nog mijn, mijn liefste 
geen ziel naast nog dichterbij

Golven ruisen krachtig
en windstoten maskeert der woede
wellicht liefste, ben ik sterfelijk vandaag
Verloren en verstrooid 
onder ’t licht van een blauwe maan


Skoros Morghot Vestri?
Tubi daor

...

donderdag 14 december 2017

The curse



play dead love
don’t cross my sleepy town
for those who face judgement day
will not be tried but hanged

play dead love
as the carriage containing your soul
sneeks along at midnight
one moon from now
dead ringer in the snow

so please, play dead love
or dissapear before my madness grows


woensdag 13 december 2017

On the watch







#oldsoul 

Spreukjeswijs




’t Woud der duistere bomen,
koud als dood
nagenoeg stil
behalve wind door berken
treurende wilgen
kreunen of fluisteren
soms tussenin.

’n Sinister silhouet
dichters imago
weerspiegelt een mythe
slechts een begin

woorden en zinnen
op ijskoude dagen
smelten de sterveling
van binnenin


maandag 11 december 2017

Achter ‘t glas




Winter is begonnen
sneeuw in braille op ’t raam
roerloze witte tuin
op ’t kleine musje na
zenuwvol op de wilg
wind in de pluimpjes 
z’n kleine aanwezigheid
warmt ’t koude hart
van n’ dichter achter glas
hij strekt vleugels over wind,
veert weg
sneeuw vlokt voorts
alsof ie er nooit was


woensdag 6 december 2017

Schaduwroos

Liefde moet zijn;
’n vluchtige kus in het duister
zilveren lichtjes hemelhoog
schemering tot schaduw

Liefde moet zijn;
vormloos en puur
suikerpoedersneeuw in haren
en winterblos op wangen
P.Puype,
hand op mijn heup
Je gezicht vlakbij

Ach liefste
liefde moest zijn;
Ijsbloemen op m’n glazenkist
kalende bomen in ’t bos

’t hart bevroren
de weg overwoekerd, doch jij weet het zijn

🎶with a hope that someday
I might see and angel arise, to take me down🎶



woensdag 29 november 2017

Doorn



vergeef ’n gek z’n gewauwel
wanneer ’t blad valt 
en zon mooier weest
dan daags ervoor
almaar mooier 
zoals verhalen
geoogst uit gesloten mond
en mijn gezicht
voor ’t gesloten raam

vergeef ’n gek z’n gewauwel
wanneer ’t blad valt


maandag 20 november 2017

Perspectief

Jammer voor de rozen...
‘Vergeef me dan het huilen lief’


de zee prevelt
onverstaanbare dingen, tussen wind en gekrijs 
klein gefluister, iets geheims.
Ik, gespleten ziel
’t hart ter harte
hou de wintermorgen vast
als ’n roestige melodie
speelt voor mij, klanken van heimwee
noodlottig, noodlottig
‘k ben niet waar mijn lichaam huist
zoveel verder dan dichtbij


maandag 13 november 2017

Grafbeeld


’t waait binnen,
dofgrijze lucht en zilt verankerd
’t briest licht liefste
langs marmeren huid
er huist nog leven
tussen diepveneuze tinten
en glanzende ogen
m’n melancholie kent geen gehoor
& gehuil breekt dra ’t mistgordijn verdwijnt.

Geen lelies aan deze tombe vriend
Mijn ziel waart elders

donderdag 9 november 2017

Butterfly in a box



Butterfly in a paperbox

I carved a wooden heart
let darkness claim beat 
waxed a pair of smitten eyes
no secrets to keep
my playground is your town love
dolly-people ‘r toys
these rotten cemetery streets
and purple vained boys
if I had the will to grow
wild flowers out of dust
this place would stay a hole
nobody’s to trust


woensdag 8 november 2017

Nummer 2



af en toe kronkel ‘k
das wat streelt op huid
wat spreidt in ‘t denken
de laatste gedachte

af en toe ruis ‘k
bomenlang in wilgentakken
zuchtend aan je oorschelp
nimmer in bereik

stilte, nu ben ‘k
‘t gebaar eenvoudig geboren
‘n wimper in bries
overal en toch verloren

...

maandag 6 november 2017

witte raaf


er zwerft 'n witte raaf
z'n kleine schaduw huist zerken
van ongekende zielen op rust
zwartwitte gelaten verwrongen
in grimas van rust of angst
soms ongeloof over hoe snel dood
hen inrekende en meevoerde.
De raaf daarentegen
vlucht door gekende dodengangen
zijn vaderlandse grond, zijn trouw
waar eerder een jaartal bloeide
en mijn vingers je hand omsloten
'k verborg 't herleven die dag
maar even huisde er leven in niemandshart
er heerst nog steeds 'n witte raaf
maar zeldzaam lief, zeldzaam
'k zoek niet hem gevangen te nemen
enkel te leren, mij niet te vrezen
 
...




tot op het bot




Mijn lief,
vergat dat ik; Mens met 't ondervulde dromen
meeruis tussen papavers en riet
dicht bij eb en vloed schuil in 't tikken van tijd
wil vergeten over gisteren en wat morgen komt

Mijn lief,
vergat dat ik; Menselijk reageerde toen 't hart schuifelde
en enkel zomerregen troost bood
tussen marmeren stenen en witte kiezels
en de gedoofde namen onder de witte bruidsluiers

Mijn lief,
vergat, vergeet en leeft
wanneer zijn luisterloze ziel
langer zwijgt dan wat zijn gezicht markeert

Wellicht ben ik vergeten, mijn lief
dat jij vergat


 

 

 

donderdag 2 november 2017

Mixed Media @rt


To die for


talking to your shadow whether it’s real or not
talking to your silhouet as I drift to sleep
I’m not crazy, just different
and when I love, my love
my heart takes notice of the imprint you leave. 

In mind and soul, I’ll keep you close
safe in the locker, a cross my heart, a cross my heart
burried for century’s now along my side 

love never dies 

dinsdag 31 oktober 2017

November Rain

To HL

Lily May Riddles



Painter becomes teacher, 

as long as he’s happy again, anything goes
I was there that day, when his smile was broke
his heart at pieces and crystal formed in his eyes
his beautiful eyes

I was there that day,  when summerrain pearled his hair
on my graveyardfield between cement and bones
I was happy, I was so happy
after all that time…I could smile

love in it’s hideous form
he came to say goodbye
I didn’t get to say it back


maandag 30 oktober 2017

Schaduw





door ’t vensterraam, fantoompijn van ’n dichter
spelende mussen en roodgetint gebladerte
er loert winter mijn liefste
als ’n panter op jacht.
Arduinen hemel huist koperen spreeuwen
ze vormen silhouetten en m’n blik verdwaald
‘k zal niet spreken, niet leven of beleven
statig monddood de rugzak nimmer legen


Lily@rt don’t speak

Lily May Parker/2017

Lily May Parker/Dark Portrait


zondag 29 oktober 2017

Oktober






wolken spreiden zich en meeuwen krijsen onrust
over grijsvervloekte golven, voor ieder tentoongesteld
’t laatste licht mijn lief
vangt wind op wimpers 
en veren van de zilvervogels
dwarrelen spiraal omhoog.

We bewegen, zelfde tijd ander leven
tussen goed en slecht verankerd 
liefde; veilig bewaard en ten allen tijde

verzwegen





vrijdag 27 oktober 2017

A nightmare on Elm Street

A nightmare on Elm Street

Wes Cravens originele versie van 1984 heeft menig nachtmerries veroorzaakt, ’t vastzitten in smurrie, het niet vooruitkomen en dan uiteindelijk op de hielen gezeten worden door een duister figuur.

Geen ontkomen toch? Geen manier van ontwaken, een vogel voor de kat…tenzij een held of liefje je uit de aandoenlijke situatie redt.

Frederick, aka Freddy, Charles Krueger, gespeeld door acteur Robert Englund vertolkt als geen andere de kleine sadistische moordenaar die het op tieners munt. Alsof tieners geen problemen genoeg hebben met zichzelf sluipt deze meedogenloze killer hun dromen binnen, sterven in je droom betekend resoluut echt sterven.

Aangezien Freddy en ik jeugdkamaraden zijn kent deze filmtopper weinig of geen geheimen voor mij.

De versie van 2010 daarentegen draaide op een sisser uit. Niet alleen was een ultieme veranderde Freddy te zien, gespeeld door acteur, Jackie Earle Haley, het plot van de film was volledig gewijzigd. De kwaadaardigheid waarmee Freddy gekenmerkt zijn slachtoffers stalkte en uiteindelijk de genadeslag toediende kreeg een clownesk tintje waardoor de film jammer genoeg flopt in vergelijking met de horrorklassieker uit ’84.



dinsdag 24 oktober 2017

Zinloos


achter ‘t verhaal





hij knoopt vergeet-me-nietjes
depreciërend doch berust
over ’t toonbeeld van kunde
nouveau art
een kunst
gretig ontvangen
groupies voor ‘n tijd
en l’artiste monsieur
geniet verworvenheid






zaterdag 21 oktober 2017

‘till death



‘till death 

If raindrops would speak on this night
of broken and hungry dreams,
they would offer me absolute summersun
and a clear blue sky

I’ve been sharpening knives love
in this darkness I call mine
to avoid the dying all over again

I guess I’m ready to leave the grave 
no hands to pull me tis time
time to wander earth, 
after a century of sleep
to find and keep


love lives forever
but death my love remains


tussen schemer



‘k ben alleen, echter niet
zwartglimmende vogels 
cirkelen m’n présence
ze slapen nooit
ze waken

verstopt achter ’t wee gebeente
’t glazen hart, mijn
tik, tik..tak

liefdevol geblazen
bekrast en gebarsten 
toch lamlendig genoeg
tik, tik..tak

tergend traag voor ’t hersteld
en de vogels nazen
in fragment van tijd

tik, tik..krak

donderdag 19 oktober 2017

Hoger



ze rommelen, de bladeren
roestgetint in herfstbries
‘k kijk ze aan, zwijgend en neurie
‘November Rain’

herinner me ’t huilen die dag
en ’t vallen van vlinders naast witte dovenetel.

Jij, vol vertrouwen vertelde over droge schaapjes
en het bipolair gestaar van ’t mens in de spiegel
wie of wat hij geworden was, was gesponnen in jou
verzonnen door jou

’t huilen is opgehouden
vragen zijn gestopt
met sterkere vleugels vlieg ‘k opnieuw
hoger en hoger op

...


dinsdag 17 oktober 2017

Noir obscur






Stilte draagt ruis lief
generfd in fragmenten 
vertakt en gesplinterd
’t doven van ’t hart

je pourrais souffrire
Quelquefois…

vlei mezelf te rust, gevouwen handen  
zwartglimmende muntjes op oogleden
en ’t hartritme…ritme…ruis…morse

stilte gezelt nu ’t lichaam lief,
en duisternis is schijn

Entre la vie, Lily May et la pleine nuit





Sun



dinsdag 10 oktober 2017

Lily pics




Metafoor



’t Verschil was gelijk
schijngestalte in nacht
ik in ’t eindstadia 
van spinwebdromen

oorspronkelijk was attitude
magnitude van ziel
kleine stukjes mijns
dansend in ‘t licht

doch ’t nummersysteem
heden ten dag
vermoorde ’t elan
das waar het aan lag 


zaterdag 7 oktober 2017

Niëllo



Niëllo

weinig raakt jou lief
niet ‘where the wild roses grow’
van Cave & Minogue
of de zomerse warmte van ’n regendag
dat hangen blijft als verloren decennia

weinig raakt jou lief
niet ’t knetteren van ’n gek
die zinnen raaskalt op papier
of vallende vlinders, stervende romance
tot ieders vermaak ‘n bourgeoise vertier

niets raakt jou lief
kunstenaar met abstractie vormen
zonder kloppend hart

niets raakt jou lief
niets raakt jou

...




donderdag 5 oktober 2017

Elite



misschien vond ‘k niet wat ‘k bewaren wou
toen einde nader kwam en glimlach slonk
grootser maar niet onberoerd 
gezel van kunst
gezel van ziel
gewoon van jou.

Blijft de vraag ofschoon,
zij is niet reden
hoe zonderling ‘k ook ben
nimmer te vergeven



dinsdag 3 oktober 2017

Keer weder voor een fractie





Wij, twee gelijken
verdwijnen in heden, er was ooit misschien 
doch je ontwrichte op sierlijke wijze ‘t pulserend hart
boetseerde een morgen, zonder zij van de nacht.

We hebben gezeten, geflirt en vergeten,
 in ’t landschap der doden toen m’n ziel jonger was
‘k vleugels nauwelijks kon beheren en vlinders dwarrelden
over onze hoofden vol kunst en pracht

‘k wou kunnen praten, vertellen….’n laatste keer
want liefste, mijn liefste,
ik mis





nabij oktoberzon
bries luchtig licht
onder vaders rozelaar
kleine kever
zonder knarsen 
zonder slag of stoot
z’n bloedrood keverschildje
vanuit bladeren ontbloot
met ’n spinnen stilte
afgrijselijk als winternacht

laat ik ’t diertje kruipen
wat had je nu verwacht?

maandag 2 oktober 2017

Hallucinogeen



t’ is de droom dat heerst
waar je m’n hand neemt, glimlacht 
& we samen de klif afspringen
ogen dichtgeknepen in tedere dwaasheid
even samen vliegen en dan spatten 
in azuurwater. ‘k zal volgen lief
‘k zal wel volgen.

Oktober vleit zich tegen de wilg
in m’n tuin, ‘k ontwaak de dagdroom
schud haren los en verdwijn binnensdeurs

tot regen opnieuw valt 


It’s just me


vrijdag 29 september 2017

Oktober










Veel werd niet gebroken die dag
slechts ’t hart en woorden
ogenblauw lang vervlogen
mijn liefste, ‘k gaf tweeduizendvijftien terug.
Later, zou je vertellen dat ze geurde naar mij
‘k je van een zomer beroofde, 
ofschoon ze je toen reeds verlaten had.

Laatste papavers en lichtstreepjes op huid
je wordt opnieuw winter lief
ergens vergeten op ’t Oostends kerkhof

‘k stap er van tijd tot tijd 
nooit alleen, glazen gezichten volgen m’n trede
‘k lees geen namen ondertussen zijn hun zielen mij gekend.

Op het ene plekje, verstenen m’n vleugels 
treur ik de laatste honderd jaar
je vertelde daar dat je muze was overleden
hoeveel je ook van mij hield

Je koos voor haar

...