poetry, poezie, Lily May Parker
mijn ziel is kamikaze
heeft vleugels want geen mens
plukt geen dagen of wilde rozen
enkel scherven zelf gekend
de pillen spelen parten
droomsoldaten blijven gestild
bloed krocht door nerf en naden
alles dood, ‘k had dat niet gewild
klatergoud in zwarte meren
nacht spiegelt mijn winterstorm
wou wel blijven maar kon niet keren
ik was dood, niet andersom
We krijgen 29 gedichten en 16 fijn gestileerde vrouwelijke wezentjes die leven in een kleurrijk gefantaseerde wereld waaruit ze lijken te willen ontsnappen. De sfeer is gespannen. Het zijn afgebakende silhouetten die verweesd achter blijven. Ik vermoed dat de tekeningen digitaal bewerkt werden. De inkleuring is speciaal. De reeks gedichten is niet ingedeeld volgens thema. De dichteres koos voor een verspreide slagorde. Op de poëtische harp van Lily May Parker worden diverse noten aangeraakt die ons van rillingen voorzien.
Koorts
Stil zal het zijn
nu nacht onrust ritselt
en spiegelbeeld doemt
uit de verborgen vallei
het hunkert danig
daar in het duister
ik nauwelijks erken
nauwelijks duld
spiegelbeeld te zijn.
Wijl ik dwaal
langs druk begane wegen
chronistische stappen
waarheen weet ik wel
de lichtlans, hij flitst
ogen zijn schotels
luister blindelings
houd pas en versnel.
Lily May Parker gebruikt een ongecompliceerde taal en hanteert daarbij haar eigen parameters. De gedichten zijn vooral stil, ingetogen en stijlvol somber. De dichteres werkt in stilte en bezorgt de lezer teksten die tot nadenken stemmen. Deze bundel is zeer toegankelijk voor mensen die niet vaak tot poëzie worden verleid. En als er een rode draad doorheen het werk loopt, dan is het die van de openstelling. De dichteres geeft zichzelf en haar emoties bloot. Ze laat ons binnen en neemt ons mee doorheen haar wereld waar zekerheden ver te zoeken zijn. De moeilijke, onmogelijke en verloren communicatie komt in veel van haar gedichten voor. Bij het lezen komt de associatie met Jotie ’t Hooft bij mij op. Als een passend jaargetijde moet gezocht worden, dan komen we zeker uit in een kille Victoriaanse herfst. Stilistisch doet deze dichteres haar eigen ding. Ze schuwt het risico niet. Voor de interpunctie in haar zelf gecreëerde taal legt ze zichzelf geen begrenzingen op. De toon van de gedichten is de innerlijke weergave van de zoekende mens; het individu dat een grillig kompas volgt in de hoop in een oase van rust te belanden. In de gedichten van Lily May Parker is de dreiging altijd aanwezig. De drang naar geborgenheid en menselijke warmte is groot. Er is een zekere vorm van verlies of een lichte vorm van optimisme dat altijd weer de kop wordt ingedrukt. De dichteres struikelt haar leven lang?
Poète maudit is een ongecompliceerde bundel pretentieloze poëzie die ook bij jong volwassenen een plaats verdient. De originele kunstwerken vormen rustpunten tussen de trage gedichten. Als lezer kun je hier rustig ademhalen. De gefantaseerde personages, die eerder op liefelijke vrouwelijke demonen lijken, zullen die inzet waarderen.
Poète maudit, Lily May Parker, Uitgeverij Het Punt, Dendermonde, 2020, ISBN 978 9460795 060
Recensie Frank Decerf over Poéte Maudit uit literair tijdschrift De boekhouding
Het overviel me opeens. Ik weet niet precies meer wanneer maar het was er.
Een duidelijk gemis.
Eerst gewoon een klein plekje. Dat soort plek die voelt als een blauw plekje.
Het is pijnlijk wanneer je er per ongeluk op duwt.
Maar naarmate tijd verstreek werd het algauw een stekende pijn. Alsof een naald me porde op de meest onmogelijke momenten.
Terwijl ik lach...steek, pijn.
Terwijl ik lees, diep geconcentreerd, steek...pijn.
Het liet me voelen dat het er was en vanaf dàt moment wist ik... het zou continu blijven.
Nu draag ik het. Alsof ik ergens in mijn lichaam een parasitaire pijn meedraag.
Het prikt nog, steekt en voelt af en toe branderig aan.
Dit alles gaat dan gepaard met tranen. Ze wellen op, gewoon oersterk en met veel.
Hoe ik mijn gelaat dan ook in een grimas probeer te houden...ze dwarrelen omlaag. Dit alles gebeurt op de piek van het pijnmoment.
Voor vandaag is ze een geluwd maar morgen weet ik zeker dat haar gezelschap me opnieuw duidelijk zal worden.
Het zal starten als een pijnlijke plek.
Elizabeth Short
Voor velen misschien een
onbekende naam, voor mij pure intrige. Iedereen kent wel het historisch figuur
Jack the Ripper? De beruchte doch zeer intelligente seriemoordenaar dat midden
de jaren 1988 enkele vrouwen een kopje kleiner maakte. Toegegeven over onze
Jack kan ik ook uren praten, schrijven en speculeren maar hij is niet de reden
waarom ik mevrouw Elizabeth Short aanhaal. Wel de stijl die hij hanteerde om te
moorden. Maar ik kom daar later op terug.
Elizabeth werd geboren in Juli 1924.
Zoals vele jonge vrouwen had ze slechts één droom. Onsterfelijk worden op het
witte doek. Na enkele kleine banen te hebben uitgeoefend migreerde ze daadwerkelijk
naar Los Angeles, city of Angels.
De eenzaamheid viel haar zwaar en
algauw zocht Elizabeth kroegen op. Later zouden getuigen beamen dat ze meestal
in het gezelschap vertoefde van gehuwde mannen. Niet verbazingwekkend daar zij
met haar helderblauwe ogen en donker krullend haar een atypische schoonheid was.
Echter net dat werd haar
waarschijnlijk fataal. Op de ochtend van 15 januari 1947 werd het zwaar
toegetakeld lichaam van Elizabeth teruggevonden. Een moord zoals een ander hoor
ik je denken. Misschien. Maar het vreemde is dat het lichaam van de jonge vrouw
met chirurgische precisie in twee was gedeeld. Aha! Ik hoor je verder denken.
Goed zo.
De slachtoffers van Jack the
Ripper waren stuk voor stuk prostituees. Hij bracht ze om en sneed daarna met
dezelfde chirurgische precisie willekeurige organen weg. Er is vaak gespeculeerd
naar de echte identiteit van Jack. Vele namen werden genoemd maar zelfs als je
deze aanklikt én hun geboortejaar vergelijkt met de dood van Elizabeth, kan geen
enkele verdachte haar hebben omgebracht. Ze waren namelijk zelf al dood. Uiteraard
heb je ook het geografisch verschil tussen Londen en Los Angeles.
Werd Elizabeth slachtoffer van
een copycat?
Helaas ook dit zullen we nooit weten.
Net als bij Jack werd met man en macht gezocht naar haar moordenaar. Sporen of DNA-materiaal
van een potentiële verdachte werd nooit gevonden. Haar moord werd snel een cold case en kreeg de
nogal obscure naam: Black Dalhia murder. Deze bijnaam draagt ze nog tot op de
dag van vandaag.
Wie haar moordenaar was weet
slechts Elizabeth zelf. Haar stilzwijgen is nu eeuwigdurend en samen met haar heldere
blauwe ogen, neemt ze ook de naam van haar moordenaar mee in het kille graf.
Lily May Parker
 |
| Elizabeth een jaar voor haar moord |
 |
| Laatste rustplaats van The Black Dalhia |
Memento Mori
Denk eraan te moeten sterven…
Heel dikwijls betrap ik mezelf
kijkend naar postmortale foto’s. Voornamelijk heel oude foto’s uit een ver en
meedogenloos Victoriaans tijdperk. Morbide? Neen hoor! Kunst.
1826. Uitvinder Louis Daguerre
komt met een revolutionair product op de markt. Het diorama wordt geboren. Hij
perfectioneert zijn uitvinding en in 1939 maakt de Daguerreotype zijn intrede.
Waar vroeger enkel elite zich kon veroorloven een prachtig portret te creëren
door de handen van een kunstschilder, kon nu via een klik de eeuwige afbeelding
van een geliefde getoverd worden.
Hoewel fotografie in zijn
kinderschoenen staat lukt het Daguerre aardig om klanten te ronselen. Veelal
vragen armere mensen zijn diensten. Een foto van een dierbare. Helaas vaak de
enige foto van een dierbare. Waarom de enige? De eerste modellen van Daguerre
waren voornamelijk overledenen.
Dood toen was veel natuurlijker
dan dood nu. Er werd anders gerouwd. Geloof sterkte het feit dat de eeuwige
slapers een beter oord betraden. Kinderen werden het vaakst gefotografeerd en
het liefst in een erg natuurlijke pose. Meestal slapend gepositioneerd met een
knuffeldier of speeltje. Jongvolwassenen kregen dan weer andere rekwisieten
Zonder het te weten staat Louis Daguerre aan de wieg van wat
een trend zal worden. Nu zou hij zich ook toewijden aan het fotograferen van
levenden. Kinderen fotograferen was opnieuw een stuk moeilijker. Ook daarop
vindt hij een gepaste oplossing. Als je de foto’s goed bestudeert valt het je
nauwelijks op maar het is er. Een verborgen moeder. Vaak worden zij gedrapeerd
in donkere lakens om op te gaan in de achtergrond.
Doden fotograferen ging van trendy naar taboe terug naar
trendy.
 |
| Het meisje rechts in beeld is overleden. Zie de onnatuurlijke houding en kleur van haar handen. |
 |
| Het kind links op de foto is overleden. Let op de houterige houding van het lichaam en de gezichtsuitdrukking van het nog levende zusje. |
 |
| Deze laat ik aan jullie over. Welk meisje is overleden? |
We keren zoals gezegd
van nergens naar nergens en terug
het blijft nacht, steeds opnieuw
zoals holle sintels met lede ogen
uitverteld in de diepte hangend
uitkijkend naar morgen
maar zij komt nooit.
Ik spiegel mezelf aan de grens
tussen waanzin en realiteit
vind geen seizoenen
of bloeiende velden
slechts het donker schimmig bos
Tenslotte verdwaal ik
tussen spijkerbomen en mist
mijn steen onder mossige vliezen
vindt men echter nooit
eindelijk!!!!!
Het is zover lieve mensen mijn bundel is er!!!
Willen jullie graag een persoonlijk exemplaar?
Verwittig mij via privé bericht indien u geïnteresseerd bent in ‘Poète Maudit’ Deze bundel bevat mijn sterkste gedichten gecombineerd met de meisjes die ik zo graag feeëriek creëer! Kostprijs, exclusief verzendkosten €16,00.
Bij interesse stuur me gerust een mail 🖤
