poetry, poezie, Lily May Parker
zaterdag 21 maart 2020
vrijdag 6 maart 2020
Dode hoek
Ik dacht kom, kom mee!
De hemel blijft leeg Zie je?
Het suist sterren en zwijgende wensen
angstig voor uitkomst
enkeldiep in dode bladeren
waar blijft je lente? Kom!
Ik sterf minder maar blijf doods
was een duurzaam gesneden herinnering
een haas vluchtig op pad
rennend voor het duistere woud
die sowiezo wou grijpen, verslinden
houden.
Je was spreker
Ik bleef dromer
samen ontzield
doch het hart houdt
Box
‘k stel een monoloog uit
het huiveringwekkend perspectief
beheers geen antwoorden
slechts opgebouwde vragen
’n beetje the self made whipping girl
the unforgiven.
Vergeef de verwarring
ben er zelf niet uit
de kamers duister en kaalbehangen
geen randen of klanken
enkel ademakoestisch en opgebruikt.
Hij vindt me
heus
Abonneren op:
Posts (Atom)