er is ’n overkant
voorbij ’t ruisen van zee
een overkant doch
‘k stap tegenrichtig heen.
Geen ogen kruisen nog mijn, mijn liefste
geen ziel naast nog dichterbij
Golven ruisen krachtig
en windstoten maskeert der woede
wellicht liefste, ben ik sterfelijk vandaag
Verloren en verstrooid
onder ’t licht van een blauwe maan
Skoros Morghot Vestri?
Tubi daor
...
Geen opmerkingen:
Een reactie posten