Ik dacht kom, kom mee!
De hemel blijft leeg Zie je?
Het suist sterren en zwijgende wensen
angstig voor uitkomst
enkeldiep in dode bladeren
waar blijft je lente? Kom!
Ik sterf minder maar blijf doods
was een duurzaam gesneden herinnering
een haas vluchtig op pad
rennend voor het duistere woud
die sowiezo wou grijpen, verslinden
houden.
Je was spreker
Ik bleef dromer
samen ontzield
doch het hart houdt
Geen opmerkingen:
Een reactie posten