Lily May Parker omschrijft zichzelf als een zeer gemotiveerde dichteres die behalve een passie voor hedendaagse literatuur vooral een boontje heeft voor neoromantische poëzie. Haar werk werd gepubliceerd op diverse binnenlandse en buitenlandse poëziewebsites. In 2009 verscheen de bundel Stil gefluister. Ze kreeg eveneens een forum in onder andere Portulaan. Daarnaast is ze een gedreven fotografe. Ze is een getalenteerd kunstenaar die voor deze bundel haar eigen illustraties op de lezer loslaat.

We krijgen 29 gedichten en 16 fijn gestileerde vrouwelijke wezentjes die leven in een kleurrijk gefantaseerde wereld waaruit ze lijken te willen ontsnappen. De sfeer is gespannen. Het zijn afgebakende silhouetten die verweesd achter blijven. Ik vermoed dat de tekeningen digitaal bewerkt werden. De inkleuring is speciaal. De reeks gedichten is niet ingedeeld volgens thema. De dichteres koos voor een verspreide slagorde. Op de poëtische harp van Lily May Parker worden diverse noten aangeraakt die ons van rillingen voorzien.

 

Koorts

Stil zal het zijn

nu nacht onrust ritselt

en spiegelbeeld doemt

uit de verborgen vallei

het hunkert danig

daar in het duister

ik nauwelijks erken

nauwelijks duld

spiegelbeeld te zijn.

 

Wijl ik dwaal

langs druk begane wegen

chronistische stappen

waarheen weet ik wel

de lichtlans, hij flitst

ogen zijn schotels

luister blindelings

houd pas en versnel.

 

Lily May Parker gebruikt een ongecompliceerde taal en hanteert daarbij haar eigen parameters. De gedichten zijn vooral stil, ingetogen en stijlvol somber. De dichteres werkt in stilte en bezorgt de lezer teksten die tot nadenken stemmen. Deze bundel is zeer toegankelijk voor mensen die niet vaak tot poëzie worden verleid. En als er een rode draad doorheen het werk loopt, dan is het die van de openstelling. De dichteres geeft zichzelf en haar emoties bloot. Ze laat ons binnen en neemt ons mee doorheen haar wereld waar zekerheden ver te zoeken zijn. De moeilijke, onmogelijke en verloren communicatie komt in veel van haar gedichten voor. Bij het lezen komt de associatie met Jotie ’t Hooft bij mij op. Als een passend jaargetijde moet gezocht worden, dan komen we zeker uit in een kille Victoriaanse herfst. Stilistisch doet deze dichteres haar eigen ding. Ze schuwt het risico niet. Voor de interpunctie in haar zelf gecreëerde taal legt ze zichzelf geen begrenzingen op. De toon van de gedichten is de innerlijke weergave van de zoekende mens; het individu dat een grillig kompas volgt in de hoop in een oase van rust te belanden. In de gedichten van Lily May Parker is de dreiging altijd aanwezig. De drang naar geborgenheid en menselijke warmte is groot. Er is een zekere vorm van verlies of een lichte vorm van optimisme dat altijd weer de kop wordt ingedrukt. De dichteres struikelt haar leven lang? 

Poète maudit is een ongecompliceerde bundel pretentieloze poëzie die ook bij jong volwassenen een plaats verdient. De originele kunstwerken vormen rustpunten tussen de trage gedichten. Als lezer kun je hier rustig ademhalen. De gefantaseerde personages, die eerder op liefelijke vrouwelijke demonen lijken, zullen die inzet waarderen.

Poète maudit, Lily May Parker, Uitgeverij Het Punt, Dendermonde, 2020, ISBN 978 9460795 060

Recensie Frank Decerf over Poéte Maudit uit literair tijdschrift De boekhouding