Het overviel me opeens. Ik weet niet precies meer wanneer maar het was er.
Een duidelijk gemis.
Eerst gewoon een klein plekje. Dat soort plek die voelt als een blauw plekje.
Het is pijnlijk wanneer je er per ongeluk op duwt.
Maar naarmate tijd verstreek werd het algauw een stekende pijn. Alsof een naald me porde op de meest onmogelijke momenten.
Terwijl ik lach...steek, pijn.
Terwijl ik lees, diep geconcentreerd, steek...pijn.
Het liet me voelen dat het er was en vanaf dàt moment wist ik... het zou continu blijven.
Nu draag ik het. Alsof ik ergens in mijn lichaam een parasitaire pijn meedraag.
Het prikt nog, steekt en voelt af en toe branderig aan.
Dit alles gaat dan gepaard met tranen. Ze wellen op, gewoon oersterk en met veel.
Hoe ik mijn gelaat dan ook in een grimas probeer te houden...ze dwarrelen omlaag. Dit alles gebeurt op de piek van het pijnmoment.
Voor vandaag is ze een geluwd maar morgen weet ik zeker dat haar gezelschap me opnieuw duidelijk zal worden.
Het zal starten als een pijnlijke plek.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten