Het valt op.
Een lezer, die waarschijnlijk ergens verdwaald op
het web mijn blog aanklikte.
Daar kan niets over geschreven worden. Toch? Er gebeurt
bitter weinig op deze blog tegenwoordig. Fotografie, tekeningen…poëzie. Ze bestaan
uiteraard nog maar liggen begraven ergens te cel in het brein dat mijn is.
Je zou denken dat het uiten gemakkelijk zou gaan.
Neen. Alles draait als een groteske vortex in mijn hoofd. Een mengelmoes aan
meisjes, woorden en beeldfragmenten. Meestal spreken ze het luidst in stille
momenten. Geen rust voor mijn denken, enkel excuses uitvinden waarom ik ze niet
op deze wereld zet.
Toch valt elke dag wel iets te schrijven.
Over meeuwen die vechten om lang verloren brood. IJs
dat onder mijn schoenen kraakt. Mijn honden die ontegensprekelijk mijn koninkrijk
vormen, waarin ik mezelf van ice Queen tot nar promoveer. De honderden geluiden
die me wel tien keer per dag laten schrikken. Er valt letterlijk letters te
plaatsen tot woorden vormen.
Mijn “taak” bestaat erin zinnen te creëren tot
eventuele contradictie van huidig bestaan. Verbeelding is oneindig en oneindig
is slechts het heelal.
Zeuren op ieder platform over hoe ontevreden ik wel
ben dat niemand mijn schrijfsels leest? Neen, laat maar. It’s done.
Het valt op. Aan die ene lezer, die misschien wel
of niet per ongeluk deze blog aanklikte. Ik schrijf voorts.
Bedankt.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten