Al heel mijn leven word ik geplaagd door erge nachtmerries.
Het ene moment erger dan het andere maar sedert kort is een bijkomende factor.
Gillen. Gillen alsof je leven ervan afhangt en niet beseffen waarom. Het duurt
ook even voordat ik kan ontwaken. Eens terug in de realiteit merk ik dat ik
huil, mijn keel enorm pijn doet en ik een versnelde hartslag heb.
Het karig woordje uitleg over deze toch wel vervelende
conditie komt altijd op hetzelfde neer: trauma.
Allemaal goed en wel. Trauma achtervolgt me al hardnekkig
lang.
Welke trauma pak ik het eerst aan?
Mijn superalcoholische vader die mijn jeugd lang meer dronken
dan nuchter was en tot op de dag van vandaag nog de nodige stress bezorgd?
Mijn schooltijd waar ik letterlijk bestolen, geslagen
en vernederd werd?
Mijn job aan een kunstgemeente die uitliep in fucking
disaster omdat mijn diensthoofd nu eenmaal de rol van moeder overste der
helkrengen bekleedde?
Mijn dierbaar kind dat nauwelijks van mijn bestaan
afweet?
Zo kan ik wel even doorgaan. Dus vertel me eens hoe ik
het nachtgillen kan doen ophouden want hier ben ik wel razend benieuwd naar!
Mijn grootmoeder zaliger zei altijd dat het leven geen
cadeaus schenkt. En gelijk had ze. Naarmate ik ouder word, naarmate ik besef.
Naarmate ik besef, naarmate ik te veel nadenk. Naarmate ik teveel nadenk,
naarmate ik pieker, naarmate…
Geen opmerkingen:
Een reactie posten