te houden

hij kommert zich om tijd
stille weemoed van zijn denken
en later, als ik er ben
vloeien levens weer bijeen

zonder dat ik schrik
verschijnen witte vleugels
het stormt in mijn hoofd maar
hij ritst 't denken dicht.

Zachtglooiende vlokken
winteren het beeld waarbij
zelfs wilgen schrijdend dansen
op dit prachtig tafereel.

Wind stuwt mijn haren
en zijn vleugels wijdt omhoog
de tijd is nu gekomen
waarin ik heb geloofd