Lily@rt

When doves cry

When doves cry

’t gedruis van golven, sterft op zand

en grijze behaaglijkheid

neemt over vanaf hier

vanaf de mijmering en melancholie

vanaf het punt waar ‘k nimmer wederkeer

waar ik dichter ben met roekeloze vrijheid

mijn ziel de zeven zeeën doolt

lief,

’t is stemloos, spraak van het hart

zink van hemel in zee

ik moet leren sturen

en mijn vleugels wilden niet mee

Poel der tijd

Poel der tijd

buiten bereik, 

net buiten bereik 

beelden ontwapenen 

een rafelende gedachte

dat schoonheid blijkt,

van herinnering te zijn

bewust van weemoed

schuifelen parels mijn wangen

getuigen vol gratie

van te snel gelopen tijd

onderweg zijn lief

onderweg naar het licht

lonkt duister mijn vleugels 

nevelt schemerige mildheid

waarin ik dood onderscheid

en het hart onder impuls
 slaat harder dan roffel

al blijft alles opnieuw

net buiten bereik

Muze

Achter lens en pupil

uitvergroot en ontvouwt 

muze in de kijker 

van ‘n moegestreden oog

verlangt de brand der passie 

de kering van ‘t tij

mijn ziel kent geen warmte lief

kleurt geen veren, vogelvrij

dit landschap wijzigt kleuren

maar blijft bevroren in z’n tijd

van nutteloze woorden

lege hemels

en respijt

mijn huid is marmer

en ik ben dronken

van ‘t licht dat te fel schijnt

doch daar is muze

onverschrokken 

als ‘n kracht 

dat nimmer slijt

In de lauwte

’t Edelhert beslopen, 

door wat hunkert tussen bomen

steigert met geweldige sprong

verscheurt hij ogenblik

en rent, rent tot wat gadesloeg

genadeloos achterblijft

de vlinder vertakt

met prikwonden doorzeeft

klein en kleurloos

doch gered op ruige hoornen

van groeiende waanzin

gered, dankzij het edel beest

edlhert buigt 

vlinder nabij bloesem

wenkende akkers en velden

bloeiende bloemen en vreugd

hij waakt met geduld

over vleugels, zij gebroken 

zelfs wanneer dodenmist en kilte 

loert op hun prooi

Nu vereeuwigd ergens te velde 

in een hoekje niemandsland

op marmer gekerfd met gezegde;

‘hier rust edelhert en vlinder

geveld door verdriet en dood

wie goed luistert in de velden 

hoort hoefgetrappel, reuzengroot

z’n vlinder stevig gevlochten 

nabij het hart van zijn hoorn

zijn eeuwig samen

van kille ochtendmist…

tot zomerse avondrood’

hij

kleine ontroering

‘k open ogen en in zeldzaamheid

zie jou, we wisselen tijd

Je geeft lief, ik geef terug

Vlucht niet, jij goddeloze engel

waar liefde verzuimt

het eindigt niet zelden in braak

van een sterveling’s hart

ogen kaatsen licht 

in dit obscuur geheel

het lonkt en lokt

ik volg gedwee

voor een deel.

Bescherm en zalf

voordat ik me bezeer

de liefde die je schenkt

vermijd gekte in mijn hoofd

veel meer dan je denkt