Dagboek van de pessimiste
veertiger met overgewicht.
Wel, ik droomde schrijver te
worden.
Deed er ook alles aan om het te
worden, las boeken, leefde in mijn eigenste wereld (Tegenwoordig kreeg dit het
vakje Autisme aangeboden ingevuld én heeft het zich gemultipliceerd naar
meerder vormen)
En ondanks lof van één of andere,
toen al kranige oude leerkracht, die met zijn langwerpige grijpgrage vingers niet
van zijn jonge studenten kon blijven (Anno jaren ’80, anything goes!!) Bleef ik
niet wanhopen.
Ach de man zelf draait zich bij deze
woorden niet om in zijn graf en geeft letterlijk geen achterlijke moer aan ‘The
80ies’. Het waren zijn topjaren.
Mijn ene leerkracht wiskunde, die
meermaals een poeltje slaapkwijl op haar bureau toverde, was nog de gemeenste
ook. ‘Lily, hoe vaak moe ik het je uitleggen formules zijn ALTIJD gelijk!! Behalve
bij de uitzonderingen…duh, alles was een uitzondering. Zelfs haar kapsel en ultra
antieke naam.
Nu de droom om te schrijven werd
niet gestimuleerd. Niet door hen in elk geval, wel door mijn verbeelding. Maar
deze was niet altijd mijn redding.
Integendeel. De als ‘Rob Ross’
lijkende leerkracht vond me een chagrijnig kind die om te haverklap ziek werd
en besloot me na een volledig jaar, waarin ik al mijn kinderziektes heb
doorlopen én een appendectomy moest ondergaan, mijn frêle ziel dan naar maar naar
het beroepsonderwijs te sturen. Geen overleg met ouders, geen overleg met het
ziekelijk frêle veel te fantasierijk kind. Niets.
Dat was eind 1989…Wat volgde in 1990 is een plakkerig hels moeras van collectieve idiotie waar ik maar al te graag over verder zal schrijven.
Maar niet vandaag. Mijn honden moeten eten en mijn
dochter is op komst.
2 opmerkingen:
Veelbelovend Lily!
ik zal je volgen
Een reactie posten