Ergens september 1987
Eindelijk ben ik van juf Vlecht
af. Mijn nieuwe leerkracht heeft een Engels snorretje die hij piekfijn verzorgd
met een daartoe speciaal ontworpen kammetje.
Te gek, hoe vaak de snor volgens
hem een eigen wild leven leidt en daardoor continu moet platgewalst worden.
Stel je voor dat het zijn bovenlip volledig inpalmt en zich daar voortplant naar…een
Vikingsnor. Ach! De Drama, onhoudbaar!
Blond kind van vorig schooljaar
is mee naar het twee leerjaar. Maar niet meer alleen. Hoe ze erin geslaagd is
om na het ‘Snoopy’ incident een volledige klas kinderen zich op 1 kind te laten
afzetten is verbazingwekkend! Echt, een talent! Of gewoon onnozel zevenjarig kuddegedrag,
je mag nog kiezen.
Eerlijk? Ik denk dat Blond kind
nu ofwel zelf leerkracht is, of op
zijn minst het kopstuk van één of ander fascistische partij!
Als hoogsensitief kind zat ik liever
in mijn eentje in de zandbak. Dat was best wel leuk tot mijn klasgenoten het
spel: hey! Laten we die rare Lily levend begraven, uitvonden. Toegegeven, tot
de dag van vandaag, beheerst dit scenario nog een heel stuk van mijn vele
nachtmerries.
Blond kind duwt me om en alle andere
kinderen komen boven op me liggen. Ik huil, stamp, duw terug en probeer te gillen.
Maar zwartharige jongen, met verband aan zijn ene oog, schept een handvol zand
in mijn keel. Hij mikt verbazend goed voor iemand die geen dieptezicht heeft
die dag.
Ik was 7 en dacht dat ik ging
sterven.
Na wat voor mij uren bleek, stormt
juf Vlecht zich als een luipaard in de zandbank.
Ze vraagt wat er aan de hand is
en Bond kind beweert dat ik haar in de zandbank duwde en wou stikken. Geen leerkracht
om te getuigen maar wel een volledige speelplaats om te getuigen…in haar
voordeel.
Juf Vlecht grijpt me bij de arm
en schud me door elkaar met de vraag wat er verkeerd met mij is? Ze zet me op een stoel in haar lege klas. Daar
moet ik blijven tot de speeltijd over is. Ondertussen komt ook meester Snor binnen.
Hij fronst zijn wenkbrauwen en
zegt dat mijn gedrag niet zonder straf kan blijven.
Hij laat me die avond thuis de rekentafels
van twee tot en met negen tot drie keer toe herschrijven. Ook mijn ouders begrepen
opnieuw mijn uitbarsting niet, waardoor ik ook voor hen de straf dubbel moest
neerpennen.
De volgende dag haalt meester
Snor mijn straftaak op. Ik kijk even op naar Blond kind die me met een enorme
grijns aankijkt. Ook hier had ze weer gewonnen.
En helaas voor dat schooljaar was
deze hele gebeurtenis slechts het tipje van de ijsberg.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten