Dagboek van de pessimiste veertiger met overgewicht.

 

 

1986…

 

Het moet september 1986 geweest zijn. Mijn eerste schooldag bij de grote kindjes. Weg van de nu al half politiek geïndoctrineerde derde kleuterklas. Mijn moeder bracht me. Eén van de weinige keren dat het kon want mama werkte hard. Van 7 tot 19.00u, maar die eerste schooldag was een uitzondering én één van de mooiste herinneringen aan die barbaarse school.

  We don’t need no education  

 

De desbetreffende juf had een ellenlange dikke blonde vlecht. Volgens mij was ze er zelfs naar vernoemd, misschien wel zo geboren en later massa’s geld verdiend aan de gelijknamige reclamespot voor shampoo. Je weet wel waar een blonde deerne in een veld vol witte bloemen haar lange blonde haren losschudt alsof we allen zomaar lange blonde haren kunnen kweken en een gezicht vol sproeten. Want hey: obvious beauty is the worst!

Nu juf vlecht is geen sympathiek blond nimfje die me wegwijs zal leren in de eerste klas. Mijn koalaboekentas moet eraan geloven. Geen donkere krielogen in haar les. Zij zouden kunnen verraden dat juf Vlecht vroeger nog hoofd was in een of ander concentratiekamp voor deprimerende kids. En als hoog sensitief kind was ik altijd wel gedeprimeerd. Dat en slechte genen. Aanleg, erfelijkheid, the weight of the world! blah!

Een deftige boekentas, met riempjes waar lekker veel rekensommen en taaloefeningen inpassen. No more free time in first grade! Real life!

Eén ding waar ik apetrots op was: mijn allereerste Snoopy pen! Met inktpatronen en al want hey, we zitten in the 80ies! En ja hoor, dan mag dat. Zolang je er maar een fluo haarbandje bij draagt en rondloopt met een geelachtige smiley die zich later ‘New Beat’ (by the way what a load of crap) zou dopen.

Het blond meisje zag de pen en ook haar ogen blonken. Wat wou ze er ook zo één. In een kwikslag stal ze de pen uit mijn hand, gooide het op de grond en stampte er alle leven en desbetreffende inkt uit. Mijn pen, maagd, onbeschreven, doods.

Met een groter wordende inktvlek op de kraaknette witte vloer.

Klein blond meisje gilt naar gigantische vlecht en draait het verhaal om. Lily was het jaloers kind dat haar pen op de grond smeet en er alle leven uit stampte. Lily, toen al evil at age six.

Daar stond ik dan, mijn eerste klasgenootjes in een grote cirkel rond me en kijkend naar het ondertussen overleden slachtoffer, de inktpen van Snoopy waar mening kind van hield. Ik was de vernieler, de dief, de kleine zesjarige dader die het zwaar zou bekopen met een nota op de eerste schooldag in haar agenda. Net zes geworden maar een bloedrode nota in mijn smetteloos witte agenda.

Mijn moeder, braaf zoals ze was kocht onmiddellijk een nieuwe pen voor blond meisje. Bood haar excuses aan, aan de juf en aan het onmogelijk blond kind.

Begreep niet wat er zich in haar zesjarig kind had afgespeeld en was vergeten dat ze tijdens de rush op schoolmateriaal de pen zelf voor mij had gekocht.

De Juf liet mijn moeder een nieuwe pen kopen voor blond meisje en ik kreeg als toemaatje een paar blaadjes straf te schrijven van mijn moeder én van juf vlecht omdat ik mij zo slecht had gedragen.

Tjah, het was een zeer slechte dag voor Snoopy pennen, harwerkende moeders en kleine zesjarige hypersensitieve zonnebloemkinderen.

 

Zo zullen ze nog volgen…