 |
| Terril de la croix/Quargnon |
De zomers ginds waren anders. Warm, erg warm en uitgesproken kleurrijk. De gastvrijheid was typisch zuiders, mijn familie, mijn trots.
Mijn nicht Venezia en ik zijn even oud, iedere dag gingen we wandelen met mijn grootoom, tevens haar grootvader Alfons. Velden vol lavendel, zonnebloemen, mais en wat ik dacht grote boterbloemen te zijn.Het plaatselijk dialect was voor mij geen probleem. Het werd me als Vlaams meisje met de paplepel ingegeven. Le patouat, ik spreek het nog...al zijn degenen die het begrijpen moeilijker te vinden.
Oorspronkelijk uit Frankrijk, Yvonne Wery en Victor Vilain, kwamen naar België opdat mijn overgrootvader in de mijnen werkte.Ze stichten een gezin met vier kinderen, Victor, mijn grootvader, Yvonne, Liliane en Rose Marie. Mijnen waren toen een grote bron van inkomsten voor vele gezinnen.
Maar ik dwaal af. Tijdens mijn zomerse vakanties werden mijn nichtje en ik dus onderworpen aan
mijn grootoom Alfons zijn ‘militaire’ wandelingen. Zijn penioendagen gevuld met de enerzijds gruwelijke taferelen van zijn vroegere diensten konden anderzijds het lijden verzachten als hij de meisjes kon bijleren over de streek. Ik ben hem dankbaar.
Al spraken mijn spieren dat destijds tegen.
Tien tot twaalf kilometer tussen velden en bossen, kleine boerderijen en meestal geen enkele beschaving. Her en der stopt hij en haalt de heerlijkste dingen uit zijn rugzak.
Elke wandeling werd afgesloten met een eerbetuiging aan ‘le terril de la croix’.
In zijn gebeden daar bij dat kruis begroette hij overleden kameraden en mijnwerkers.
Venezia en ik waren stil, als je een man van twee meter ziet huilen...daar word je gewoon stil van. Tijdens de terugtocht speelden we terug ongestoord verder...
Thuisgekomen stond groottante Yvonne klaar met een overvloedige maaltijd, warm en met veel liefde klaargemaakt. Kaarsjes, gebabbel en geleuter...mijn mensen, mijn familie.
Ik ben ver, te ver afgedwaald. Vind bitter weinig terug van de warmte en gruwel het leven.
Het laatste stukje warmte en liefde werd onlangs in scherven gesmeten. Ergens onder een wak zit alles vast en daar blijft het zitten. Voorgoed.
Groottante Yvonne stierf gisteren op 75-jarige leeftijd.
Ma tante,
Rejoint ceux que tu a aimes en attend ceux que tu aime...
n’oublie pas de dire je t’aime a meme et pepe...
n’oublie pas...
Nathalie Vilain
 |
| Add caption |
Geen opmerkingen:
Een reactie posten