De laatste kilometers zijn hels. Blijf verdragen omdat ik het dragen moet. Wil nimmer opgeven en beseffen. Beter doe ik het niet.
Er valt absolute stilte bij aankomst en duister als droomloze nachten doemt stem.
"Het blijft"
grimmig en schor
"Het blijft, net als ieder dat voet zet op dit domein".
Uitzondering hoef ik niet.
Van Zuid naar Noord op slechts een maand tijd. Het is me niet onbekend. Dat niemand keert laat me weten wat eeuwig is. Als schaduw, op voet gevolgd...altijd en onomkeerbaar.
De achtergrond grijzer, 'k zak schouders. Dwaal. Er valt niets te redden, niets te achterhalen.
In korte stoten, flarden.
Onmogelijk te nuanceren, opstand woedt. Afvallig en goedkoop de prijs van verloren ik en de teruggevonden jij.
Besef, hoe de bakvis ontgroeit ik nog steeds de hartpijn draag. Je auditie was spectaculair. De rol van je leven! Niet?
Vergeef me deze obsessie lief. Jouw 'zottigheid' littekens mijn.
...
Geen opmerkingen:
Een reactie posten