’t lijkt eeuwenoud
donkere kringen op ’t gelaat
kristallen wanden van bestaan
alles genoeg doch nimmer voldoende
wanneer ’t laatste licht
dooft.
Somber als straatstenen
gehuld in stil donker
nacht vol sterren
door ’t schril schijfje maan
vakkundig beloofd
‘k heb bezocht, fragmenten van leven
de woorden vergeeld en vergeten
oneerbaar geroofd
...
Geen opmerkingen:
Een reactie posten