deze kant van ’t gedicht
lijkt een vlucht mijn lief
een passage in inkt
ongeretoucheerd gekras
’n raadsel voor iedere passant
dat het onzorgvuldig las
terloops, temidden ’n gedachte
dwaal ’k in dit landschap der verloren uren
geen wijzers, geen getik
comme l’oiseau blanc
dat vlucht bij ’t armgezwaai
van een onbekende
de stille weemoed van ‘n schrijver
in dit ongeretoucheerd gekras
tussen lijnen diep verborgen
’t gemis… die altijd was
…
Geen opmerkingen:
Een reactie posten