te houden

hij kommert zich om tijd
stille weemoed van zijn denken
en later, als ik er ben
vloeien levens weer bijeen

zonder dat ik schrik
verschijnen witte vleugels
het stormt in mijn hoofd maar
hij ritst 't denken dicht.

Zachtglooiende vlokken
winteren het beeld waarbij
zelfs wilgen schrijdend dansen
op dit prachtig tafereel.

Wind stuwt mijn haren
en zijn vleugels wijdt omhoog
de tijd is nu gekomen
waarin ik heb geloofd

In moeders schoot

In moeder schoot;

‘k staar naar vertes roerloos en kalm

mijn tijd vooruit

mijn tijd in aanvaarding genomen.

Verwarring blijkt lucide, neondromen en vallende sneeuw

op kreunende twijgen knart de ravensnacht

Moeder, mijn liefste

u heeft geboorte niet ontzien

toen ik groeiend vrat aan u leven

’n klein parasiet nat en kil

u vlocht lentekronen rond mijn hoofd

danste me stil aan uw ranke borst moeder,

ben u kind, uw bloed.

Doch,

Ze kwamen en bezochten

demonen, gritsend weggeplukt van uw bezweet lijf

uw kind wees ik, mijn moeder, mama, leeuwin

doch, ben prooi

Hoezeer je ook vecht mama,

Mijn liefste gazelle springt hoger en hogerop

In de bronzen zon.

Uw kind draagt duister en u deed, mijn mama

Alles wat u kon

...🖤...

pressure

Kan je huilen lief?
Wanneer nacht ‘t gesteente
van je hemelbed blijkt?
chaos leeft, longen branden
de ziel zo frêle
huist geen kamer in dit lichaam
niet meer.

In schemer klanken vormen
ben je wel of ben je niet?

Rose

Angie

I feel a little @ sea

‘I feel a little @ sea’

’t is ontroerend,

we noemen het liefde

bevrijdend en pijn

we noemen het machtig

weerloos hoog tij;

Ik denk aan schrijven 

willoze fragiliteit

passant in heden 

ver na mijn tijd

geen trots lief, 

‘k ken geen trots

enkel het hart

en diens slaapplaats

wil vermenselijken…leven 

’t hart ontdooien

alles geven…alles geven

…🖤…