poëzie

we zijn ooit geweest

dansend op sintels

van langvervlogen tijden

van weekheid en melancholie

leemte en blauwgeaderde harten

’t haar en hem zijn

zonder ons

we staan er opnieuw

met honger naar morgen

‘k houd van en strek vleugels

barst uit huid

tempel de toekomst

’t hem en haar zijn

eeuwig ons

De Vlucht

geen dode komt terug

sommige vertrekken nooit

bang voor schaduwen

en het ongekende landschap

van schrijlings leven

of sterven voor tijd

’t ruist als lente opwaarts in gedwarrel

een winter ontgoocheld

te wankel verdwijnt.

Mijn ijlen geluwd

de waanzin geslonken

ontvouwde het hart

werd kiem van mijn zijn

doch was ik nooit

echt vertrokken

de dode zal blijven

ergens in mij

the girls