Stormen

 

Ik ben niet moeilijk.

Er zijn gewoon zoveel factoren waarmee je rekening moet houden. Gaandeweg opvoeding en de vele regels dat ik mezelf gewoon heb opgelegd. Leven, een zachte bries dat ons allen aanraakt. Je beslist zelf over de stormen die je veroorzaakt.

Stormen opwekken en laten razen. Ja, daar ben ik ongetwijfeld best goed in. Misschien wil ik ze niet veroorzaken. Kan ik lamlendig jammeren over hoe razend ik ben. Kwaad op alles. Op hoe kleinschalig poëzie in dit land blijft. Alle respect naar de groten der groten maar hebben we werkelijk niets geleerd uit alles?

Moet iemand onder de zoden liggen om in dit Belgenlandje een plaats te krijgen? Niets kan de regels breken. Eens dood ben je meer waard. Dan pas beteken je.

Het zelf invullen van iets lijkt zoveel gemakkelijker.

Erkenning krijg je na de dood. In leven ben je de 7,7 miljardste van niets.

Nature

 

In de storm

 

Het valt op.

Een lezer, die waarschijnlijk ergens verdwaald op het web mijn blog aanklikte.

Daar kan niets over geschreven worden. Toch? Er gebeurt bitter weinig op deze blog tegenwoordig. Fotografie, tekeningen…poëzie. Ze bestaan uiteraard nog maar liggen begraven ergens te cel in het brein dat mijn is.

Je zou denken dat het uiten gemakkelijk zou gaan. Neen. Alles draait als een groteske vortex in mijn hoofd. Een mengelmoes aan meisjes, woorden en beeldfragmenten. Meestal spreken ze het luidst in stille momenten. Geen rust voor mijn denken, enkel excuses uitvinden waarom ik ze niet op deze wereld zet.

Toch valt elke dag wel iets te schrijven.

Over meeuwen die vechten om lang verloren brood. IJs dat onder mijn schoenen kraakt. Mijn honden die ontegensprekelijk mijn koninkrijk vormen, waarin ik mezelf van ice Queen tot nar promoveer. De honderden geluiden die me wel tien keer per dag laten schrikken. Er valt letterlijk letters te plaatsen tot woorden vormen.

Mijn “taak” bestaat erin zinnen te creëren tot eventuele contradictie van huidig bestaan. Verbeelding is oneindig en oneindig is slechts het heelal.

Zeuren op ieder platform over hoe ontevreden ik wel ben dat niemand mijn schrijfsels leest? Neen, laat maar. It’s done.

Het valt op. Aan die ene lezer, die misschien wel of niet per ongeluk deze blog aanklikte. Ik schrijf voorts.

Bedankt.

 

misschien breekt

misschien breekt tot alles gaat

’t licht van desillusies en twijfel

secondes tot minuten, nooit terug

en wint de nacht gewoon…altijd

Abel zingt onderweg

en ik cover zijn verdriet

wetende dat ik besta

breekt alles verder van wat was

tot eigenlijk niets

tot schaduwen sterven

tenminste als ze willen

als ze weg willen gaan

na een eeuwigheid van veertig jaar

beseffende dat ik besta