Gisèltje

 

You left and forgot to tell my heart how to go on without you

Sedert gisteren is mijn Gisèltje terug. Alsof ze er even tussenuit was geknepen om zich in een volledige andere gedaante terug bij ons gezin te voegen.

De stille aanwezige die alles aanschouwt vanachter de glazen vitrine.  

Het klein kartonnen doosje waarin haar as rust. Een poederig overblijfsel van mijn eens ravenzwarte Spaanse schoonheid.

Als een juweel in een schatkistje. Zo eentje waar je nauwelijks naar durft kijken uit angst dat haar schoonheid vervliegt.

En toch. Komende herfst schenk ik mijn trouwe gezel de vrijheid. Het doosje is niet haar definitieve woonst. Hoe krap zou dat niet wezen voor een zo sprankelende persoonlijkheid.

De ene helft van haar as zal voeding zijn voor een nieuwe boom in de tuin van mijn ouderlijk huis. De andere helft zal meegevoerd worden met een zilte zeewind en zachtjes drijven op een spiegelende zee waar tijd gewoon wegebt.

De vrijheid die ze verdiende wordt haar met pijn in het hart gegund.

 

Epiloog:

Gisèle was een straathondje uit Malaga. Toen ik haar destijds adopteerde zat ze al in een dodencel. De dodencel is een plaats waar alle straathonden verzameld worden met oog op vernietiging. Gelukkig kon ik haar net op tijd weghalen.

Op 28 juni 2015 kwam Gisèle aan op Zaventem. Een klein hoopje beenderen met een zwarte doffe vacht en vol littekens.

Naarmate de tijd verstreek werd haar pels terug glanzender en dikte ze mooi aan. Haar rechtervoorpootje was zwaargekwetst en ondanks de intensieve zorgen moesten er twee teentjes geamputeerd worden.

Hieronder leed mijn moedige Gisèle niet want des te sneller kon ze ballen vangen en terugbrengen. Ze leefde eindelijk zorgeloos en speelde naar hartenlust met haar andere zusjes. Lola, Pebbles, Dora en Shadow.

In 2018 ging het een beetje achteruit met haar. Cushing was in haar lichaam geslopen. Deze ziekte bevechten lukte wel maar het werd moeilijker.

Hier zag je beetje bij beetje hoe mijn lieve Gisèle achteruitging. Maar toch bleef ze moedig en sterk! Bij haar nooit volledig genezen voorpootje werd nu ook kanker vastgesteld. De kwaaltjes stapelden zich op.

Vaak lag ze op haar buik aan de ingang van de tuin te kijken naar alles wat bewoog. Bloemblaadjes, vogels en vlinders. Ze stak dan steevast haar snoet in de lucht om geuren waar te nemen. Achteraf gezien was zij al afscheid aan het nemen van wat onvermijdelijk ging komen.

De laatste maanden weigerde mijn meisje voedsel en dronk veel. Na onderzoek kregen we bovenop de diagnoses van Cushing, Diabetes en Pancreatitis. Ook waren tumoren gezien op verschillenden organen.

Mijn kracht en toeverlaat was ernstig ziek. Er zat niets anders meer op dan haar pijnloos te laten inslapen in het bijzijn van de mensen die haar simpelweg adoreerden.

3 augustus 2021, iets na 14u15 werd de oogjes van Gisèle glazig.

Ze kende geen pijn meer en het onze begon des te meer.

 

Uit liefde voor mijn Gisèle.

 

Lily May Parker