woensdag 11 augustus 2021

Muisje met muizenissen

 

“Let us agree, we will be friends for all eternity.”

 

Ik trok deze ochtend de deur van ons washok open. Dezelfde routine, elke dag opnieuw. Een hoopje boterhammen met een scheut warme koffie, twee schepjes graan en een schep konijnenvoer.

Echter toen ik vers water in de emmer wou laten lopen viel mijn oog op iets kleins.

Een hoopje wezen. Niet langer dan 6 centimeter. Rillend en drijfnat. In de emmer had zich een bodempje koud water gevormd waardoor het wezentje in kwestie niet was verdronken maar wel zwaar onderkoeld en loom.

Ik zette mijn spulletjes opzij en tilde de emmer op. Hier zullen vele gezichten zich plooien naar een afgrijzen maar het mijne vulde zich met compassie. Op de bodem van de witte emmer zat een heel klein angstig grijs muisje. Te verschrikt om zich te verroeren en duidelijk onderkoeld.

Het spijt me. Zelfs al ziet de mensheid de muis als ongedierte, ik kon het diertje niet doden.

all animals are somebody,  someone with a life of their own

Het muisje rustte op de palm van mijn hand en tussen onze wilde tuin zocht ik een plekje in de opkomende zon. De grond was me nog iets te nat en ik wist dat het diertje gewoon verder zou afkoelen en sterven.

Een kleine lege kartonnen bloempot leek me de perfecte plek! Ik vulde het met een beetje kippenhooi en liet het uitgeput diertje zakken in het gedroogd gras. Daarna plaatste ik de bloempot zorgvuldig richting zon en kon enkel hopen dat die voldoende warmte zou schenken aan deze kleine geredde drenkeling.

Een paar keer ging ik polsen. Zijn vachtje begon dan wel te drogen maar hij bleef er maar erg moe bij liggen. Zo gingen de uren voorbij. Tot…

bij mijn laatste bezoek. Toen was het bloempotje leeg. Ik keek eronder en ernaast.

Maar de kleine Fievel was verdwenen.

Net toen ik me wilde oprichten om naar binnen te gaan ving mijn oog een vlotte beweging onder de lavendelstruik. Daar zat hij dan, the little nobody. Hij gunde me nog een laatste blik van zijn grijze staart en sprong in kleine hupjes de schaduwen van de wilde tuin in. Een nieuwe kans dacht hij vast bij zichzelf.

Ik hun hem zijn klein leventje als is hij voor vele mensen maar een muis.

Voor mij was hij op dat moment een doel.

all life deserves respect dignity and compassion





 

Geen opmerkingen: