Mijn gedrag heeft nooit tot ontsporingen geleid. Misschien wel tot chaos, ik wist ze te beperken tot eigen pijn. Fysiek of psychisch. Hou het wel voor mezelf. En alle professionelen die me terug resetten mét eigenbelang deze keer, bedankt.
Af en toe paniekaanvallen. Mijn hoofd staat op barsten en ik kan moeilijk ademen. Paniek is een slechte raadgever, maar het palmt je, fluistert herkenbaarheid, en dan?
Mijn leerkracht Nederlands omarmde het feit dat ik van jongs stripverhalen schreef, gedichten, kleine novelles. Ik schetste en had nooit beide voeten op de grond. Hij wist indertijd dat ik gedoemd was. Op risico bepaalde amateuristische tenen te vertrappelen; hij beschouwde me als talent.
Helaas kende hij toen al de keerzijde van de medaille. Zijn voorspellingen waren correct, futuristisch stipt en gedetailleerd. Mijn misantropie is groots en hoewel mijn voeten zoals ik zei nooit de aarde raakten, waren mijn armen nooit lang genoeg om carrière te maken. In de hedendaagse digitale wereld heeft een Neo-Romanticus geen plaats. Ik hoor hier niet. Letterlijk stam ik uit tijden van postduiven, woorden die schoonheid bestempelden in alom rijmende woorden. Och, er was depressie, maar nu heerst er ook depressie.
Elke dag benader ik de bloedmooie witte duif in mijn tuin. Brief klaar en hoopvol. Ze is wanhopig op zoek naar haar til. Is alleen, dat merk je. Ik voer haar dagelijks, bespied haar en naar eigen zeg stalk haar vluchtroute. Iedere avond scheur ik het briefje in duizend stukken en spiegel woorden in reflectie...
'Ik ben niet gek, toch?'...
Er is geen veilige vogelvlucht...een havik, is er eentje teveel...
Geen opmerkingen:
Een reactie posten