The Lily fall
misschien is het instinctieve zelf m'n val? Psyche, uitvergroot op kleine schaal, bezocht en bekeken
onaangeroerd gebleken, de angst reëel, te victoriaans. Mijn postduiven sterven vriend, geen enkele haalt de terugreis. Boodschapjes verloren, gestolen, ingevroren in aardse platteland of 't roverbos in en...bezwijkt.
't wachten leegt mijn hoop, het hart bodemloos en deze toestand zou periodiek wezen vertellen de barmhartigen. Doch dit alles sluimert al jaren. De gestaltes ontzagwekkend, de gewaarwordingen levensgroot...je blijft weg, de postduiven ook.
Duisternis vormt beeld naar de dichter...schrijf nimmer meer omdat ik nooit was
...
Geen opmerkingen:
Een reactie posten