Flowers of Evil;
De belangstellingen van mijn helder denken;
Orandum est ut sit mens sana in corpore sano, goed maar wat als ik niet gelovig ben. Misschien niet zo gelovig omwille waar anderen in geloven maar daarom niet minder loyaal aan wat ik denk. Ik ben geen moeilijk persoon. Soms denk ik dat ik er niet bij hoor. Gewoon. Te anders ben.
Er zijn er nog. Hooggevoelig, zielsverwanten. Er zijn er nog, maar dun bezaaid. Slechts enkele lelies in een poel vol kroos...
De een zijn oppervlakkigheid is de ander zijn gepieker. Het zou niet mogen. Als ze zich in mijn wereld; mijn wereld he Hilde ;) zouden bevinden, dan zou ik hen onder tafel spreken. Ze zouden geen gevaar betekenen voor mijn geestelijke gezondheid. Ik zou het hen niet toelaten. Ik bevind me nu echter in hun wereld. Ergens verscholen in de laagjes, tussenin, hun maatschappelijke niveaus. Tussenin de absurde eisen en nog absurdere ethiek van hun wetenschap.
Mijn ouverture in deze aparte wereld is van kind af mislukt. Maar vaak dacht ik zelf de mislukte te zijn. Ik hield me als kind bezig met Charles Baudelaire (Les Fleurs du mal) of Edgar Allan Poe (The Raven). Met; wie ben ik eigenlijk? Nu jaren later zit ik nog vast in mijn poëzie en neoromatiek. Zij zitten evenwel vast in hun wereld…
Ik heb me zodanig afgebakend dat ik me soms de gevangene voel.
Ik waan me niet beter dan zij die ik niet begrijp, integendeel. Mijn eigenwaarde is nederig en meetbaar. Ik beschouw mijn demonen als werkelijk, ze zijn met zoveel…
Ik ben teleurgesteld. Maar wat hen betreft, niet weet, niet deert…
Dichters, kunstenaars we zijn niet heliocentrisch in de ruimte waarin we leven, we kunnen wel argumenteren...
Geen opmerkingen:
Een reactie posten