we spreken af, onder de treurende wilg
nabij ’t groenige water
waar lelies ontwaken in ochtenddauw
we spreken af mijn lief
om nimmer nog te huilen,
over vroeg vervlogen jaren
jouw spijt, je berouw
‘k vlecht mijn hand in z’n ruggengraat
’t was me bekend…doch ongeweten
…
Geen opmerkingen:
Een reactie posten