ze rommelen, de bladeren
roestgetint in herfstbries
‘k kijk ze aan, zwijgend en neurie
‘November Rain’
herinner me ’t huilen die dag
en ’t vallen van vlinders naast witte dovenetel.
Jij, vol vertrouwen vertelde over droge schaapjes
en het bipolair gestaar van ’t mens in de spiegel
wie of wat hij geworden was, was gesponnen in jou
verzonnen door jou
’t huilen is opgehouden
vragen zijn gestopt
met sterkere vleugels vlieg ‘k opnieuw
hoger en hoger op
...
Geen opmerkingen:
Een reactie posten