af en toe kronkel ‘k
das wat streelt op huid
wat spreidt in ‘t denken
de laatste gedachte
af en toe ruis ‘k
bomenlang in wilgentakken
zuchtend aan je oorschelp
nimmer in bereik
stilte, nu ben ‘k
‘t gebaar eenvoudig geboren
‘n wimper in bries
overal en toch verloren
...
Geen opmerkingen:
Een reactie posten