witte raaf

er zwerft 'n witte raaf
z'n kleine schaduw huist zerken
van ongekende zielen op rust
zwartwitte gelaten verwrongen
in grimas van rust of angst
soms ongeloof over hoe snel dood
hen inrekende en meevoerde.

De raaf daarentegen
vlucht door gekende dodengangen
zijn vaderlandse grond, zijn trouw
waar eerder een jaartal bloeide
en mijn vingers je hand omsloten
'k verborg 't herleven die dag
maar even huisde er leven in niemandshart

er heerst nog steeds 'n witte raaf
maar zeldzaam lief, zeldzaam
'k zoek niet hem gevangen te nemen
enkel te leren, mij niet te vrezen

　

...