 |
| Jammer voor de rozen... ‘Vergeef me dan het huilen lief’ |
de zee prevelt
onverstaanbare dingen, tussen wind en gekrijs
klein gefluister, iets geheims.
Ik, gespleten ziel
’t hart ter harte
hou de wintermorgen vast
als ’n roestige melodie
speelt voor mij, klanken van heimwee
noodlottig, noodlottig
‘k ben niet waar mijn lichaam huist
zoveel verder dan dichtbij
…
Geen opmerkingen:
Een reactie posten