Brief aan Jotie 't Hooft

Jotie,
of Johan,

Ik zou niet weten hoe ik u moet aanspreken mocht u de dag van vandaag nog levende zijn. Slechts van boeken ken ik u, van lezen hoe u destijds moeilijk werd genoemd of vreemd.

Hier sta ik nu, aan wat uw ‘laatste rustplaats’ zou moeten wezen. 

Duivels, anno 2019 zou dit op zijn minst u definitieve en beschermde rustplaats moeten zijn. 

De onwetenden weten niet wat u schrijvens betekenen. 

Barbaars en egoïstisch blijven ze zijn.

Jotie,

Ook ik ben nooit voorbeeldig geweest. Huilde waar anderen lachten en bloedde vaak doch nauwelijks merkbaar, des te realistischer helaas. 

Jij, dichter uw tijd vooruit. Ik wannebe dichter uit een lang vervlogen verleden.

Geen raakpunt is ons hier toegekend vriend. 

Geen poëzie uit radde mond.

Slechts de gedichten van een dode en eentje dat zo goed als nooit bestond.

Mijn lief,

heeft het hart van een edelhert. Hij is mijn leven. Deelt het leed van het vleugelloos wezen dat ik werd. Een gevallene, misverstaan.

Beschermt me tegen stopers, o jawel ze liggen op wacht. 

Wat een trofee zou ik zijn. Verminker van eigen leven, onbegrepen en ongekend.

Hij neemt me de hand, messen worden vermeden, jammer genoeg blijven ze bestaan.

Hoeveel messen kon jij ontwijken?

Voor die ene je hart doorboorde?  

Je ziel verscheurde?

Hoeveel kan ik er nog ondergaan?

Dus hier staan we nu, aan de voet van je beenderen. 

Je blijft dan wel jong en bevroren in tijd en ook aan deze december komt nooit meer een einde, nooit meer een begin. Je cirkel is rond.

Vertel Jotie,

Nu u bestoft geen dromen meer kent en wij slechts teren op woorden in bundels.

Bent u mijn voorbeeld hoe uit te breken, uit de glazen kist? 

Opdat ik ook niet zou verzuren midden een veld van zachte dood en gruwelijk verdriet.

Neen, u bent geen redder noch ik een heilige.

Hierbij jonge dichter sluit ik af, met mijn eigenste naam dat niemand kent en niemand ooit zal leren kennen.

Lily May Parker

“De dagen glijden voorbij.
Toen als nu in de donkere spiegel
 blijven de kleuren bloeien…die men zelden ziet.

-Jotie ’t Hooft-

De nooit vergeten dichter