ode aan het graf

Treurig zoekend
bladeren van de wilg
gevallen vergaan
ze staat daar nu
wilg te wezen
onder de oude zon
op een mistige dag.

De kleine vink zoekt
hetgeen niet doods is
maar doods lijkt.

Ik sta er maar te kijken
hoe ze wiegt en vink zoekt
misschien moet ik weggaan
terug naar de barsten
nabij het lijkhuisje
het ene grafje
 menig mens heeft gehuiverd
dood en ’t kille landschap
mijn naam nooit zuivert. 

Misschien moet ik weggaan
luisteren naar in’t zwart gehulde mensen
hun sikkel slijpt ze slepen takken
vegen bladeren van wilgen
bloemen
rouwend vergaan.

De vink slaat hen gade
herfst sluipt in winter
en ik
ik blijf vergaan