De treurige prins van Oudenaarde

Geen dood is romantisch
ofschoon ze sijpelt
tussen voegen waar de dichter ligt
levenloos en koud
we vouwen geen handen
maar putten inspiratie
wellicht herinneren we
duistere takken boven ons
en de jammerende poes
dat niets kon stillen

Ivoren kinderen staren
cementen beertjes houden wacht
de specht hamert
doden fluisteren mee
bijna hoorbaar
bijna gedwee

Heel even
staren we naar de woekerende wildernis
het graf van de dichter
omringt met giftig koraal

‘wild zoals hij was, fluistert hij’

hij heeft gelijk
dat was wie hij was

Aan Jotie ’t Hooft
de treurige prins van Oudenaarde