Angst is een soort gif. Het verlamt je lichaam, bezorgt je panische reacties. Spasmes in je ademhaling, je spieren worden stijf…
Mijn dochter en ik spelen sinds kort Stratego. Zij speelt met de rode “mannekes” want mama; ‘ ze zijn mijn lievelingskleur’. Ze is nog verdomd goed ook. Het rollenspelletje die ze erbij fantaseert is behoorlijk amusant. Ze heeft een neus voor politiek, ik kijk gefascineerd toe. Al heeft haar uitlating een linkse voorkeur, toegegeven ze kan maar voorbereid zijn voor het dagelijks leven. Met verbijstering neemt ze kennis over hoe alles reëel in elkaar schuift, hoe de mensen met de breedste lach vaak iets te verbergen hebben. Hoe, ook in Stratego, de kleine man vaak voorop moet en geofferd wordt. Door een verscholen bom, een corrupte maréchal of een doodgewone collega…
Revanche is een roes. Ook ik ben er schuldig aan. Ik heb geen uitschuifbare tentakels die nietsvermoedende slachtoffers omhullen. Ik heb een pen, papier en mijn voyeuristische verbeelding. Mijn beelden zijn vaak vervormd, maar Mea Culpa. Dit is geen rouwbetoon aan een vorig leven, het is een tussenzet. Ik troost me aan het feit dat er een menselijke vonk zit tussen het hellevuur. Een begeleidende stem en ik ben dankbaar.
Vorige keer had ik het over de koude oorlog. De timing kon niet slechter. Maar ik wilde niet verder met een onfortuinlijk en triest bestaan in een slangenkuil. Ik ben niet resistent voor de kwalijke beten, niet gekwalificeerd ook. Een deskundig serpent kan er overleven. Die schudt zijn vel af en maakt een nieuwe. Met hardere schubben en ondoordringbare leepheid. Die wordt dan abactis van zijn departement en wordt belast met verschillende functies. Heb geen medelijden met deze hardwerkende nul. Hij mag vrijwel tasten naar wie en wat hij wil én blijft onaanraakbaar en geducht. Een specifiekere aanduiding voor zijn werk is gesjoemel…
Het liefst onder de bureau, in sommige gevallen er misschien bovenop, en zo marathoniaal mogelijk…
De meerderheid van het antiquariaat die daar werkt kijkt liever de andere kant uit. Ik zag en kon niet wegkijken. Geschiedenis leerde ons dat zelfs de groten der aarde ooit vallen. Ook al genieten ze van een gevestigde waarde. Ik vraag me af wanneer deze grote “Bunga Bunga” bal aan het rollen gaat…
Nathalie
Geen opmerkingen:
Een reactie posten