Thriller, huil niet kind

8 augustus 2006

Ze was pas twaalf toen de politie haar levenloze lichaam in het bos terugvond. Een onschuldig kind dat enkele weken voordien was verdwenen. Voor de ouders van Sky kwam het verlossend nieuws dat hun dochtertje terecht was, voor hen kon dan eindelijk een tijd van rouw en verwerking beginnen. Niettemin waren er al die vragen, die eindeloze reeks vragen. Ergens in onze kleine kustgemeente liep een vunzig roofdier rond. Een monster. Maar dan geen creatuur uit het dampende moeras, die onwetende oma’s gebruiken om hun kleinkinderen zoet te houden. Neen, een mens van vlees en bloed, in zijn ergste soort…

Hoe pijnlijk deze situatie ook mag zijn, ergens zijn ouders steeds blij dat het niet om hun eigen kind gaat. Bij Annick, de mama van Sarah was het niet anders. Sarah was Sky’s beste vriendinnetje en haar dochter was danig in schok door de hele gebeurtenis. Toen Sarah die avond in haar bed lag ging Annick langs bij de ouders van Sky. Het anders zo gezellig huis van de familie Dujardin lag er nu uitgeleefd bij. Alsof tijd was blijven stilstaan bij de verdwijning van Sky. Betty, de mama van Sky, zag er veel te oud voor haar leeftijd en Bas, haar echtgenoot, zat voor zich uit te staren. ‘Zo zit hij nu al dagen’ snikte Betty. ‘Hij zegt niets, eet niets, hij zit daar maar te zitten’. ‘Toe Betty, je moet hem tijd laten, het was zijn dochter en…’. ‘Verdorie’, onderbrak Betty haar. ‘ze was mijn dochter ook!’. Heel even raakte Annick Betty’s hand aan. ‘Weet je hoe mijn kind werd teruggevonden?’, snikte ze. ‘In hemelsnaam Annick, die bastaard had haar opgekleed als een pop!’. Ze sloeg haar handen voor haar gezicht en begon luid te huilen.

Ik denk, en ik blijf erbij, dat wanneer je kind verdwijnt je ophoud met leven. Het blijft knagen bewust en onbewust. Het gevoel van onbehagen vreet omdat een wildvreemde je eigen vlees en bloed heeft meegenomen. Je probeert je voor te stellen hoe je kind zich voelt en wordt gek. Gek omdat machteloosheid zich baas maakt van je. Je hoopt dat iemand wel iets gezien heeft om je te helpen, maar blijft ontroostbaar achter wanneer midden in de nacht het gezicht van je engel opduikt in je ergste nachtmerrie.

Het is pas de volgende ochtend dat Annick het verontrustende nieuws had vernomen dat er weer een kind was verdwenen. Ditmaal ging het over de tien jarige Swin. Het meisje werd het laatst gezien toen ze om brood ging voor haar moeder. De bakkerij bevond zich op nog geen twee straten van Swin’s huis. De politie tast is het duister, niemand had iets gezien of gehoord. ‘Komaan’ zei Annick woedend tegen haar echtgenoot. ‘Dat bestaat toch niet dat niemand iets heeft gezien!’. Deny keek zijn vrouw aan. ‘Dit verhaal heeft een grotere inpakt op jou dan dat ik had kunnen denken’. ‘Deny, wij hebben een dochtertje van rond die leeftijd, vergeet dat niet’, snauwde ze terug. Deny, die fotograaf was van beroep, liep zonder iets te zeggen zijn donkere kamer weer in.

De hele dag ging Annick met gemengde gevoelens werken. Ze dacht aan Sky en aan die arme Swin, en haar ouders. Maar vooral haar angst om Sarah was groots. Waar was Swin nu, en wie had haar het laatst gezien.? Die avond sprak men in het nieuws over niets anders dan ‘de kindermoordenaar’. Men speculeerde verdachten, maar in realiteit tastte de politie in het duister en dit alles zwaar tijdsverlies...

‘Ik ga een luchtje scheppen’ zuchtte Annick met een zeker bitterheid in haar stem. Deny draaide even het hoofd om dan verder te kijken naar het nieuws. Terwijl ze de col van haar jas recht zette om de snijdende wind tegen te gaan merkte ze de witte bestelwagen op aan het eind van de straat. Intuïtief, maar vooral nieuwsgierig stapte ze erop af. De witte bestelwagen had geblindeerde ramen, zodanig duister dat je er niet doorheen kon kijken. Voorzichtig sloop ze rondom de wagen. De wagen zelf was al een tijdje niet meer schoongemaakt en ze zag hoe er vuile strepen zaten ter hoogte van de uitklapbare achterdeuren. Ze boog voorover om de strepen naderbij te bekijken tot plots iemand haar bij de arm greep. ‘Wat moet je?’, vroeg een nogal forse dame. ‘Ik heu….wel zie je, ik…’ En op dat ogenblik zag ze het. De forse dame had veel te veel make-up aan. Het was bijna angstaanjagend. Annick keek haar aan en hoorde in gedachten Betty snikken - ze was gekleed als pop -. Zonder nog iets te zeggen keerde Annick zich om en liep huiswaarts. Thuis vertelde ze aan Deny het hele gebeuren. ‘Je beeld je vast iets in meid’, zuchtte Deny. ‘Neen, dat doe ik niet en ik zal het bewijzen’. Ze liep richting telefoon en belde anoniem de politie. Ze vertelde hen dat ze een vermoeden had wie de kindermoordenaar was. Of in dit geval moordenares.

Toen de politie met zwaailichten en veel kabaal de straat inreed gingen, zoals muggen op honing, alle bewoners uit de straat kijken. Ook Annick. Ze zag hoe de politie een inval deed in het huis, hoe ze de forse dame meenamen naar hun wagen en wegreden. Ook zag ze speurders het hele huis ondersteboven keren. Het hele onderzoek bleef maar duren, maar de omwoners en Annick bleven staan. Het ergste van die zaak was dat er niets werd gevonden…niets. Later die avond werd de forse dame door een politiecombi terug naar huis gebracht. Van dit hele gebeuren werd er niets in het nieuws vermeld. Ook thuis werd er over deze zaak niets meer gezegd. Deny’s kwalijke blik vertelde boekdelen en Annick schaamde zich diep.

Toen Annick de volgende dag Sarah op school had afgezet, realiseerde zij zich dat ze haar sleutels was vergeten. Ze fietste terug huiswaarts zichzelf verwijtend hoe dom ze wel kon zijn haar sleutels te vergeten. Net toen ze de straat wou inrijden zag ze hoe de witte bestelwagen aanstalten maakte om te vertrekken. Vliegensvlug verstopte ze zich achter de oude treurwilg op de hoek van de straat. Met ongeloof in haar ogen zag ze wie er aan het stuur van de bestelwagen zat…Deny. Nog nooit had ze hem over dit voertuig horen spreken. Laat staan, ze wist niet eens dat deze wagen van hem was! Haar benen werden zwaar, ze liet haar fiets staan en stapte ontredderd verder richting thuis. Via de achterpoort kwam ze in de tuin terecht waar de reservesleutel onder het matje van de achterdeur lag. Eens binnengekomen liep ze onmiddellijk richting donkere kamer. Behalve de recent genomen foto’s vond ze niets. Ze stapte zijn atelier binnen en zocht de lichtschakelaar. Annick zelf wist maar al te goed wat ze zocht, maar hoopte het niet te vinden.

Haar oog viel op de kluis. Deze stond in het atelier om waardevolle spullen in te bewaren. Ze opende de kluis en ogenblikkelijk trok een grote zwarte map haar aandacht. Ze nam de map en opende die. Wat ze toen zag tartte alle verbeelding. Het waren foto’s van Sky en Swin, foto’s die werden genomen kort na hun ontvoering, maar nog erger, na hun dood. De meisjes waren uitgedost als porseleinen poppen. Hun haren waren gekruld, hun gezichtjes bleek met rouge op de wangen. Annick slaakte een kreet vol afgrijzen. Die arme meisjes waren heel die tijd vlak onder haar neus geweest, maar zij had er niets van gemerkt…

Plots gingen alle lichten uit. Annick ademde zwaar en paniekerig. In de deuropening stond het silhouet van Deny met iets blinkends in de hand. ‘Dag schat, ik ben thuis'.

'Ik zou kunnen vragen wat je van mijn poppen vindt, maar ik denk dat ik het antwoord al weet'...

Enkele dagen later;

Familiedrama brengt moordzaak van vermiste kinderen in ander licht.

Een vader van 36 en zijn echtgenote van 32 werden beide levenloos aangetroffen. Dat gebeurde wanneer de moeder van de echtgenote alarm had geslagen nadat haar dochter haar in paniek opbelde. De politie kwam snel ter plaatse maar kon slechts de dood van beide bevestigen.

De politie vond ook verschillende foto’s van de vermiste Swin N.,Ook werden er foto’s aangetroffen van de vermoorde Sky D. de politie onderzoekt nu het verband tussen de familiedrama en de kindermoorden. Ander verdwijningszaken kunnen ook gekoppeld worden aan de man. Het koppel laat een 10-jarige dochtertje na.