Kan uren zitten
staren, fluisteren en zingen misschien
doch zij die ontslapen
blijven daar doods te wezen.
Kleumend in deze lente
draagt m’n huid winterzon
zilvernevel sluiert tussen stenen
onleesbare jaren en starende ogen
strak en ijzig.
‘K blijf nog even, rug tegen de wilg
deze plaats gadeslaan
getuige van ’n exacte wetenschap
dood blijft doods
in knekellandschap
…
Geen opmerkingen:
Een reactie posten