Circe
er is weemoed, flinterdun
in ondertoon van stem
de mond blijft spreken, ’t praat voorbij
behaagziek en onbegrijpelijk
nimmer woorden dat het fezelt
zijn letterlijk bedoeld voor mij.
‘K draai me om
En traag vertaald dag zich naar herinnering
spook wat rond tussen wiegende wilgen en graslanden
vol wilde bloemen. Spook in tanende tuinen van menig men
nooit uitverteld....
Ik ren ’t vluchtpunt voorbij
Sluit tralies en ontvouw vleugels
er is weemoed lief, flinterdun
in de ondertoon van mijn stem
…
Geen opmerkingen:
Een reactie posten