’t Versteende
eeuwig lijkt ’n staande voet
ovatie in tijd
waar ‘k broos en deerlijk nederkijk.
De steen buigt onder de zoveelste naam
& de zoveelste naam doods onder de steen
statig in lentebries, een ruiker lelies
gehuld in zwarte linten,
rust kerft en stilt
’n verdrietige, met pijnlijk hart.
Wanneer de laatste rouwende verdwijnt
zal aarde zwelgen en verbergen
te ruste is terecht mijn lief
te ruste is terecht
…🖤...
Geen opmerkingen:
Een reactie posten