Lily

Wel veel valt niet te vertellen. Wodka wijzigt het zwart in robijnrood voor even. Tot het hartenbloed zwartgeblakerd over je vingers druipt.  Onstuitbaar ben ik Lily May. Onstuitbaar. Tot nuchterheid overvalt en ik slechts Nathalie ben.

De zomer gloeit wel sintels maar winter draagt mijn naam. Mijn naam of hetgeen het denkt ik te zijn. Red light spells danger.

En tijd regeert maar ik ben geen maestro.

Geen dirigent.

Leven is een scherf. En ik leef het brokstuk. De grillende ademtocht tussen krijsen en overleven. Rondom het leven is wat we zijn.

Onbegrip en schaamte. Omdat we nimmer wisten wat het was te bestaan.

Ik erken de eenzaamheid en het verwoede bestaan. De kleine ontroering in een pasgeboren vlinder en de dood in het net van de wespenspin. De doodsbloem gevolgd en gelooft.

Ik neem afscheid van jou en wat ik ooit was. We got a groovy kind of love.

Brand ter zomer was herfst en winter kwam onherroepelijk. Als een zonnerode fluistering en blind was ik.

Ik ben geen dichter. Enkel de enkeling die het leven zweepslag na zweepslag ondergaat.

Let me grab your soul away

You know it's me...Lily...

That’s live…

 Geen spin maalt om gratie en schoonheid van vlinders wanneer het web argeloos trilt.

Elke vlinder kent haar lot wanneer het 

trillen verstilt.

Ongeacht vleugels van satijn, bries bepaalt route.

In hoge vluchten schuilt nu eenmaal boete.

Muisje met muizenissen

 

“Let us agree, we will be friends for all eternity.”

 

Ik trok deze ochtend de deur van ons washok open. Dezelfde routine, elke dag opnieuw. Een hoopje boterhammen met een scheut warme koffie, twee schepjes graan en een schep konijnenvoer.

Echter toen ik vers water in de emmer wou laten lopen viel mijn oog op iets kleins.

Een hoopje wezen. Niet langer dan 6 centimeter. Rillend en drijfnat. In de emmer had zich een bodempje koud water gevormd waardoor het wezentje in kwestie niet was verdronken maar wel zwaar onderkoeld en loom.

Ik zette mijn spulletjes opzij en tilde de emmer op. Hier zullen vele gezichten zich plooien naar een afgrijzen maar het mijne vulde zich met compassie. Op de bodem van de witte emmer zat een heel klein angstig grijs muisje. Te verschrikt om zich te verroeren en duidelijk onderkoeld.

Het spijt me. Zelfs al ziet de mensheid de muis als ongedierte, ik kon het diertje niet doden.

all animals are somebody,  someone with a life of their own

Het muisje rustte op de palm van mijn hand en tussen onze wilde tuin zocht ik een plekje in de opkomende zon. De grond was me nog iets te nat en ik wist dat het diertje gewoon verder zou afkoelen en sterven.

Een kleine lege kartonnen bloempot leek me de perfecte plek! Ik vulde het met een beetje kippenhooi en liet het uitgeput diertje zakken in het gedroogd gras. Daarna plaatste ik de bloempot zorgvuldig richting zon en kon enkel hopen dat die voldoende warmte zou schenken aan deze kleine geredde drenkeling.

Een paar keer ging ik polsen. Zijn vachtje begon dan wel te drogen maar hij bleef er maar erg moe bij liggen. Zo gingen de uren voorbij. Tot…

bij mijn laatste bezoek. Toen was het bloempotje leeg. Ik keek eronder en ernaast.

Maar de kleine Fievel was verdwenen.

Net toen ik me wilde oprichten om naar binnen te gaan ving mijn oog een vlotte beweging onder de lavendelstruik. Daar zat hij dan, the little nobody. Hij gunde me nog een laatste blik van zijn grijze staart en sprong in kleine hupjes de schaduwen van de wilde tuin in. Een nieuwe kans dacht hij vast bij zichzelf.

Ik hun hem zijn klein leventje als is hij voor vele mensen maar een muis.

Voor mij was hij op dat moment een doel.

all life deserves respect dignity and compassion

 

Remmen!!!!!

 

“I'm not opinionated; you're just wrong.

 

Tegenwoordig maak ik er een sport van om reacties te lezen onder een door mij uitgekozen artikel.

Ditmaal werd mijn oog gezogen naar een bericht geplaatst op Facebook, op de welluidende pagina: ‘Je bent van Oudenburg’. Zo een typische digitale pagina waar je je dorp of gehucht of wat dan ook, even op de kaart kunt zetten.

Het bericht kwam van een jongedame die getuige was van een aanrijding.

Niet zomaar een aanrijding tussen voertuig en mens dus adem gerust verder.

Neen de wagen voor haar reed veel sneller dan de toegestane snelheid en doodde daarbij een onschuldig duif trippelend in het straatbeeld.

Met een zelfvoldane grijns keek de bestuurder achterom en zag een regen van pluimen neerkomen waar het arme dier zat. Daarna keek hij de dame met een arrogante brutaliteit aan en scheerde verder de straat in met zijn knalrode cabrio.

De dame, verafschuwd over deze laffe daad liet een niet mis te verstane boodschap achter op de plaatselijke pagina.

Terecht.

19 reacties werden geboren. Welgeteld gingen er drie over de duif. Drie gingen over de overdreven snelheid waaronder Oudenburg hoe dan ook kreunt.

Een mengeling van de overige reacties ging over haar taalgebruik, haar schrijfwijze en fouten. Erger nog. Deze dame werd uitgemaakt voor racist. Bij dat laatste gingen mijn wenkbrauwen even fronsen. Racist? Omdat je je ongenoegen uit over een snelheidsduivel in een rode cabrio die een onschuldige duif vermoordt.

Het artikel deed me denken aan hoe ik me voelde een paar weken eerder.

Toen ik terugreed van een deugddoend bezoek aan mijn ouders werd de glimlach als snel van mijn gezicht geveegd. Ter hoogte van de Brugsesteenweg lagen een moeder eend met wel zes van haar kuikens platgereden. Ze lagen her en der verspreid over de weg. Kleine hoopjes babyveertjes die door de wind van elk voorbijrijdend voertuig nog opdwarrelden.

Ik besef erg goed dat een dier onvoorspelbaar is. Als een moeder eend de straat oversteekt om van de ene poel naar de andere de gaan noemen ze dat instinct. Wanneer een duifje op straat pikt is hij zich van geen kwaad verkeer bewust.

Wanneer een Haas midden in de nacht voor je koplampen verschijnt is hij even verschrikt dan jij.  

 

Remmen is helaas niet altijd mogelijk, maar je snelheid aanpassen kan altijd!

 

Slow Down.!!!

The most important way to avoid collisions with animals is to slow down and observe the speed limit. ...

 

 

 

 

Gisèltje

 

You left and forgot to tell my heart how to go on without you

Sedert gisteren is mijn Gisèltje terug. Alsof ze er even tussenuit was geknepen om zich in een volledige andere gedaante terug bij ons gezin te voegen.

De stille aanwezige die alles aanschouwt vanachter de glazen vitrine.  

Het klein kartonnen doosje waarin haar as rust. Een poederig overblijfsel van mijn eens ravenzwarte Spaanse schoonheid.

Als een juweel in een schatkistje. Zo eentje waar je nauwelijks naar durft kijken uit angst dat haar schoonheid vervliegt.

En toch. Komende herfst schenk ik mijn trouwe gezel de vrijheid. Het doosje is niet haar definitieve woonst. Hoe krap zou dat niet wezen voor een zo sprankelende persoonlijkheid.

De ene helft van haar as zal voeding zijn voor een nieuwe boom in de tuin van mijn ouderlijk huis. De andere helft zal meegevoerd worden met een zilte zeewind en zachtjes drijven op een spiegelende zee waar tijd gewoon wegebt.

De vrijheid die ze verdiende wordt haar met pijn in het hart gegund.

 

Epiloog:

Gisèle was een straathondje uit Malaga. Toen ik haar destijds adopteerde zat ze al in een dodencel. De dodencel is een plaats waar alle straathonden verzameld worden met oog op vernietiging. Gelukkig kon ik haar net op tijd weghalen.

Op 28 juni 2015 kwam Gisèle aan op Zaventem. Een klein hoopje beenderen met een zwarte doffe vacht en vol littekens.

Naarmate de tijd verstreek werd haar pels terug glanzender en dikte ze mooi aan. Haar rechtervoorpootje was zwaargekwetst en ondanks de intensieve zorgen moesten er twee teentjes geamputeerd worden.

Hieronder leed mijn moedige Gisèle niet want des te sneller kon ze ballen vangen en terugbrengen. Ze leefde eindelijk zorgeloos en speelde naar hartenlust met haar andere zusjes. Lola, Pebbles, Dora en Shadow.

In 2018 ging het een beetje achteruit met haar. Cushing was in haar lichaam geslopen. Deze ziekte bevechten lukte wel maar het werd moeilijker.

Hier zag je beetje bij beetje hoe mijn lieve Gisèle achteruitging. Maar toch bleef ze moedig en sterk! Bij haar nooit volledig genezen voorpootje werd nu ook kanker vastgesteld. De kwaaltjes stapelden zich op.

Vaak lag ze op haar buik aan de ingang van de tuin te kijken naar alles wat bewoog. Bloemblaadjes, vogels en vlinders. Ze stak dan steevast haar snoet in de lucht om geuren waar te nemen. Achteraf gezien was zij al afscheid aan het nemen van wat onvermijdelijk ging komen.

De laatste maanden weigerde mijn meisje voedsel en dronk veel. Na onderzoek kregen we bovenop de diagnoses van Cushing, Diabetes en Pancreatitis. Ook waren tumoren gezien op verschillenden organen.

Mijn kracht en toeverlaat was ernstig ziek. Er zat niets anders meer op dan haar pijnloos te laten inslapen in het bijzijn van de mensen die haar simpelweg adoreerden.

3 augustus 2021, iets na 14u15 werd de oogjes van Gisèle glazig.

Ze kende geen pijn meer en het onze begon des te meer.

 

Uit liefde voor mijn Gisèle.

 

Lily May Parker

 

 

 

 

Gisele, ma belle...

 Met diepe droefheid meld ik u het overlijden van mijn dierbare Gisele

Haar strijd tegen Cushing en andere onoverkomelijke ziektes is voorbij en het verdriet waarmee zij ons achterlaat is hartverscheurend.

Hoe graag had ik je langer aan mijn zijde gehouden mijn lieve Spaanse schone.

Ik ga jou onnoemelijk veel missen.

Slaapzacht Gisele

Until we meet again…