1986…
Het moet september 1986 geweest
zijn. Mijn eerste schooldag bij de grote kindjes. Weg van de nu al half politiek
geïndoctrineerde derde kleuterklas. Mijn moeder bracht me. Eén van de weinige
keren dat het kon want mama werkte hard. Van 7 tot 19.00u, maar die eerste schooldag
was een uitzondering én één van de mooiste herinneringen aan die barbaarse
school.
We don’t
need no education
De desbetreffende juf had een ellenlange
dikke blonde vlecht. Volgens mij was ze er zelfs naar vernoemd, misschien wel
zo geboren en later massa’s geld verdiend aan de gelijknamige reclamespot voor shampoo.
Je weet wel waar een blonde deerne in een veld vol witte bloemen haar lange
blonde haren losschudt alsof we allen zomaar lange blonde haren kunnen kweken
en een gezicht vol sproeten. Want hey: obvious beauty is the worst!
Nu juf vlecht is geen sympathiek
blond nimfje die me wegwijs zal leren in de eerste klas. Mijn koalaboekentas
moet eraan geloven. Geen donkere krielogen in haar les. Zij zouden kunnen verraden
dat juf Vlecht vroeger nog hoofd was in een of ander concentratiekamp voor deprimerende
kids. En als hoog sensitief kind was ik altijd wel gedeprimeerd. Dat en slechte
genen. Aanleg, erfelijkheid, the weight of the world! blah!
Een deftige boekentas, met
riempjes waar lekker veel rekensommen en taaloefeningen inpassen. No more free
time in first grade! Real life!
Eén ding waar ik apetrots op was:
mijn allereerste Snoopy pen! Met inktpatronen en al want hey, we zitten in the
80ies! En ja hoor, dan mag dat. Zolang je er maar een fluo haarbandje bij
draagt en rondloopt met een geelachtige smiley die zich later ‘New Beat’ (by
the way what a load of crap) zou dopen.
Het blond meisje zag de pen en
ook haar ogen blonken. Wat wou ze er ook zo één. In een kwikslag stal ze de pen
uit mijn hand, gooide het op de grond en stampte er alle leven en desbetreffende
inkt uit. Mijn pen, maagd, onbeschreven, doods.
Met een groter wordende inktvlek
op de kraaknette witte vloer.
Klein blond meisje gilt naar
gigantische vlecht en draait het verhaal om. Lily was het jaloers kind dat haar
pen op de grond smeet en er alle leven uit stampte. Lily, toen al evil at age six.
Daar stond ik dan, mijn eerste klasgenootjes
in een grote cirkel rond me en kijkend naar het ondertussen overleden slachtoffer,
de inktpen van Snoopy waar mening kind van hield. Ik was de vernieler, de dief,
de kleine zesjarige dader die het zwaar zou bekopen met een nota op de eerste schooldag
in haar agenda. Net zes geworden maar een bloedrode nota in mijn smetteloos witte
agenda.
Mijn moeder, braaf zoals ze was kocht
onmiddellijk een nieuwe pen voor blond meisje. Bood haar excuses aan, aan de
juf en aan het onmogelijk blond kind.
Begreep niet wat er zich in haar
zesjarig kind had afgespeeld en was vergeten dat ze tijdens de rush op
schoolmateriaal de pen zelf voor mij had gekocht.
De Juf liet mijn moeder een
nieuwe pen kopen voor blond meisje en ik kreeg als toemaatje een paar blaadjes
straf te schrijven van mijn moeder én van juf vlecht omdat ik mij zo slecht had
gedragen.
Tjah, het was een zeer slechte
dag voor Snoopy pennen, harwerkende moeders en kleine zesjarige hypersensitieve
zonnebloemkinderen.
Zo zullen ze nog volgen…