alle kanten en facetten van dit laconiek bestaan, ruw gezet;
't kloteleven waar we met z'n allen zo dankbaar om moeten zijn.
Alsof zomerse zielen geen onweer treft en ik me slechts de duistere kant van jouw gezicht herinner.
Jij, je regen herinnert en hoe ze onherroepelijk valt wanneer ik het huis verlaat.
Septemberkind, leven is lijdzaam en je lacht de foto prachtig bij elkaar...glansloos en na vannacht opnieuw een dag verwijderd, je weet wel
van ons laconiek bestaan
...
Geen opmerkingen:
Een reactie posten