https://youtu.be/sc530KCXCSk

Macho

https://youtu.be/S_xH7noaqTA

Lily's Vloek

iedere ademteug

schakelt haar cel uit 

en wat nimmer mocht wezen

werd niet zonder overleven 

zonder Lily’s vloek 

geen zomerland 

of lenteleven 

slechts een winterse dood 

niemand houdt haar tegen 

deze verdorven kant van schoonheid 

charismatisch leven 

gecreëerd in smart 

doch Lily’s vloek was leven

al werd noodlot getart

Lily@rt

De treurige prins van Oudenaarde

Geen dood is romantisch
ofschoon ze sijpelt
tussen voegen waar de dichter ligt
levenloos en koud
we vouwen geen handen
maar putten inspiratie
wellicht herinneren we
duistere takken boven ons
en de jammerende poes
dat niets kon stillen

Ivoren kinderen staren
cementen beertjes houden wacht
de specht hamert
doden fluisteren mee
bijna hoorbaar
bijna gedwee

Heel even
staren we naar de woekerende wildernis
het graf van de dichter
omringt met giftig koraal

‘wild zoals hij was, fluistert hij’

hij heeft gelijk
dat was wie hij was

Aan Jotie ’t Hooft
de treurige prins van Oudenaarde

Lily@rt

https://youtu.be/N-QfRTHFVWU

graveyard Jotie 't Hooft

Herbeleving van Romantiek

Neoromatiek

Most beautiful day ❤❤❤❤

Angel trying to fly

graveyard Oudenaarde 25.12.2019

Diabolique

“There is no denying that there is evil in this world
but the light will always conquer the darkness.”

Deinende duisternis

en niet te stillen honger naar zijn licht

de drager deint

de diepste put in, gevallene!

verdwijn.

Naar bodemloze leegte, verga!

Doch zijn hand

schoot omlaag
 net op tijd

trok me tot bij de rand

gepijnigd door vergif, mijn arme engel

gebeten razendsnel

een rover in de nacht

we verzamelen bij avonddauw

hij licht,parelwitte vleugels in ’t puurste vlees

van allesdragende schouders

ik afvallige engel, ’t koud bloed 

de purperzwarte ziel

doodshoofdsvlinderhuid vanaf heden

voor eeuwig.

Toch,
ik zal niet verder branden

onder hoede van zijn hand

hoe nutteloos zou sterven van liefde zijn?

dat tijd zelf nooit kon breken?

Hij schudt zijn veren open en ik wist

hij zou leven

ik verlogde wezen

zou proberen

all fallen ones have horns
even if the’re still angelic

Brief aan Jotie 't Hooft

Jotie,
of Johan,

Ik zou niet weten hoe ik u moet aanspreken mocht u de dag van vandaag nog levende zijn. Slechts van boeken ken ik u, van lezen hoe u destijds moeilijk werd genoemd of vreemd.

Hier sta ik nu, aan wat uw ‘laatste rustplaats’ zou moeten wezen. 

Duivels, anno 2019 zou dit op zijn minst u definitieve en beschermde rustplaats moeten zijn. 

De onwetenden weten niet wat u schrijvens betekenen. 

Barbaars en egoïstisch blijven ze zijn.

Jotie,

Ook ik ben nooit voorbeeldig geweest. Huilde waar anderen lachten en bloedde vaak doch nauwelijks merkbaar, des te realistischer helaas. 

Jij, dichter uw tijd vooruit. Ik wannebe dichter uit een lang vervlogen verleden.

Geen raakpunt is ons hier toegekend vriend. 

Geen poëzie uit radde mond.

Slechts de gedichten van een dode en eentje dat zo goed als nooit bestond.

Mijn lief,

heeft het hart van een edelhert. Hij is mijn leven. Deelt het leed van het vleugelloos wezen dat ik werd. Een gevallene, misverstaan.

Beschermt me tegen stopers, o jawel ze liggen op wacht. 

Wat een trofee zou ik zijn. Verminker van eigen leven, onbegrepen en ongekend.

Hij neemt me de hand, messen worden vermeden, jammer genoeg blijven ze bestaan.

Hoeveel messen kon jij ontwijken?

Voor die ene je hart doorboorde?  

Je ziel verscheurde?

Hoeveel kan ik er nog ondergaan?

Dus hier staan we nu, aan de voet van je beenderen. 

Je blijft dan wel jong en bevroren in tijd en ook aan deze december komt nooit meer een einde, nooit meer een begin. Je cirkel is rond.

Vertel Jotie,

Nu u bestoft geen dromen meer kent en wij slechts teren op woorden in bundels.

Bent u mijn voorbeeld hoe uit te breken, uit de glazen kist? 

Opdat ik ook niet zou verzuren midden een veld van zachte dood en gruwelijk verdriet.

Neen, u bent geen redder noch ik een heilige.

Hierbij jonge dichter sluit ik af, met mijn eigenste naam dat niemand kent en niemand ooit zal leren kennen.

Lily May Parker

“De dagen glijden voorbij.
Toen als nu in de donkere spiegel
 blijven de kleuren bloeien…die men zelden ziet.

-Jotie ’t Hooft-

De nooit vergeten dichter

The fallen ones

back 2 me

Echo

Silente e minacciosa 

weinig nu

ik ben weinig

elke slag punt van zijn

zweverig en realistisch

de gruwel van bestaan

lijkt onmetelijk dodelijk

toch, zal ondergaan 

heb je in ’t zicht

terwijl de zee kolkt en woedt

neurotische gevallene

wankelt 

vliegt niet meer

geen mantel van vleugels

niet deze keer

slechts ik lief

zij

van weleer

My soul has no color 🖤

Zuiver komt dood

‘Zuiver komt dood...voor ons allen’

‘k verberg geen dood lief

tussen ribben 

’t dorre hart

hij ruist, sijpelt

bloed en tranen

nooit alleen

dood

vrees geen zeis

of woedende zee

geen storm dat buldert

zwiepende takken 

krassen op glazen huid.

Hij gaat liggen 

Dood 

droef doch onverschillig

Kondigt in avondlicht 

hoe transparant leven is 

‘k luister sterfelijk

Vouw handen en nerf

waanzin ontloken als vloek

in striemen op mijn huid

verstilling in tijd

In doem

ode aan het graf

Treurig zoekend
bladeren van de wilg
gevallen vergaan
ze staat daar nu
wilg te wezen
onder de oude zon
op een mistige dag.

De kleine vink zoekt
hetgeen niet doods is
maar doods lijkt.

Ik sta er maar te kijken
hoe ze wiegt en vink zoekt
misschien moet ik weggaan
terug naar de barsten
nabij het lijkhuisje
het ene grafje
 menig mens heeft gehuiverd
dood en ’t kille landschap
mijn naam nooit zuivert. 

Misschien moet ik weggaan
luisteren naar in’t zwart gehulde mensen
hun sikkel slijpt ze slepen takken
vegen bladeren van wilgen
bloemen
rouwend vergaan.

De vink slaat hen gade
herfst sluipt in winter
en ik
ik blijf vergaan

Lily May in Nature