Fragment uit 'kind'
Make your escape, you're my own Papillon
Het vreemde van een scheiding is dat je als moeder nooit meer elke dag bij je kind bent. Hoe zwaar zoiets valt is onbeschrijfelijk. Letterlijk alsof het rouwen nooit ophoudt. Je kind leeft. Ze leeft en is gelukkig. Kan dansen, springen en vriendinnen ontmoeten.
Als moeder teer je op vervlogen herinneringen over hoe ze danste, sprong en speelnamiddagjes had met vriendinnetjes. Over hoe ze vroeg om samen te spelen met Toy Story vriendjes. Ik deed het beter wat meer...
The world turns too fast. Dat is inderdaad zo. Elk kind groeit en bloeit in zijn eigen persoonlijkheid. Gelukkig. Ik hoop dat mijn dochter de prachtige roos blijft waar ze al bloeiend naar rijkt. Het is per definitie wet van leven. Je schenkt het hen en wenst ze al het geluk toe.
Ik mag dan wel treuren om mijn kind. Ik heb het voorrecht haar nog om de veertien dagen te zien. Goed beseffende dat vele anderen hun kinderen nooit meer kunnen zien. Dat besef is er maar maakt de pijn niet lichter.
My Papillon feel love en vergeet vooral niet dat ik ontzettend van je hou. Elke dag jou een keer niet zien is voor mij een verloren dag.
Dat lot lag inderdaad nooit in jouw handen.
We dragen er wel beiden de gevolgen van.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten