Alles lijkt film.
Hollywood zonder witte doek. Het ene ogenblik is je kind dat hulpeloze wezentje in je armen. Het andere moment is ze de zelfverzekerde tiener die in alles gewoon beter is dan dat jij ooit was.
Toen het wezentje zo hulpeloos was, was jij de wereld. Nu ben je alles wat verkeerd is met de wereld. Tieners. Ik begrijp het wel.
Als parttime mama, want zo voel je je wel wanneer je gescheiden bent, is het nog eens zo moeilijk om iets te betekenen.
De week dat je haar alsnog onder je vleugels mag nemen doe je wat je kan. Tegen welke prijs? Je wringt in bochten…waarom?
Geen dank, enkel schuldgevoel.
Hoe onze uiterlijke kenmerken ook mogen overeenkomen…des te groter het verschil in onze persoonlijkheden.
Maar het is pijnlijk. Pijnlijk wanneer je merkt dat het enige dat je goed hebt gedaan is: leven schenken.
Afscheid nemen avant la lettre, voor het ‘empty nest syndrome’ je wenst het letterlijk geen moederhart toe.
Maar dit is mijn realiteit. Geen weg terug, enkel ondergaan.
Nadenken over wat je kon veranderen. Hopen dat jouw kind nooit ondergaat wat jij ondergaat met haar eigen kinderen.
Tevergeefs.
Mama’s die foto’s posten met hun kind, voor hun verjaardag, wanneer ze afstuderen of gewoon om te tonen hoe fier ze zijn. Geniet.
Niets is ergers dan een moederhart dat niet kan delen hoe fier ze zijn op hun kind.
Niets is ergers dan beseffen dat je kind je minderwaardig vindt.
Je hebt leven geschonken en nu probeer je te overleven op herinneringen van wat het was toen je kind hulpeloos in je armen lag…
Geen opmerkingen:
Een reactie posten