The last post

m'n laatste strohalm
krak, krak...brak

'k heb je nooit gekust met twijfel'

...

't elementair

zielewezen, ik
verbogen in leven
afkerig toch, lief

de solitair
m'n shaduw
m'n rijk

alles valt
takelt en sterft
't groeiend verdriet

de eenzame erft

...

Almost November Rain

Lily ❤️ Dogs

Chain reaction

hartstocht

bloeiende papavers

't robijn hart

bloedrood

dood

ontzield

verlaten

vlucht

droomvlucht

en ijsvlinders op 't land

eenvoudig doch ernstig

m'n vingers verbrand

...

Rose

what's above love?

above the sky?

As you believed in dreams

never truly did I

no chains bind us

and each passing day

I harvest silence and age

What is above love?

Above the sky?

the same old blues

and the wondering why

...

Crazy dog lady ❤️

Love comes with fangs❤️

Different Reality

Different Reality

So,

we are dealing with fools

deceiving

out of trust

out of love

pay no attention to mumbling

between lines love,

or the madwoman-tears

filling this Autumn sky

the boatman is waiting

I earned my coins

my time

our time

never forget

we are dealing with fools

...

Lily May Riddles

I'm your friend too

The Lily fall

The Lily fall

misschien is het instinctieve zelf m'n val? Psyche, uitvergroot op kleine schaal, bezocht en bekeken
onaangeroerd gebleken, de angst reëel, te victoriaans. Mijn postduiven sterven vriend, geen enkele haalt de terugreis. Boodschapjes verloren, gestolen, ingevroren in aardse platteland of 't roverbos in en...bezwijkt.

't wachten leegt mijn hoop, het hart bodemloos en deze toestand zou periodiek wezen vertellen de barmhartigen. Doch dit alles sluimert al jaren. De gestaltes ontzagwekkend, de gewaarwordingen levensgroot...je blijft weg, de postduiven ook.

Duisternis vormt beeld naar de dichter...schrijf nimmer meer omdat ik nooit was

...

Bye painter...

I am

Alles over

'bewustzijn en bewust zijn...'

alles kent geen plaats
nachtmerrie
realiteit
voortdurende afwisseling
tergend

omstaanders
ingelijste meningen
zwart-wit, ongezouten
geen moer te draaien

doch gemengd
ze herleven

...

Something happened on the way to heaven

The most wonderful time

Caterpillar

Nadien

Verstommen

't beeld verstommen

en stranden waar vloed

z'n hoogste toppen reikt

zand op wimpers

tranen van zilt

ben niet stuk

doch gebroken

door herfstzon op water

gedeeltelijk verblind

...

De zomer die nooit was

Misschien was het beter nooit geweten...

Misschien denkt degene die dit leest dat ik knettergek was. Ik was het ook. Maar zo is het niet altijd geweest. Het ging me niet om roem of rijkdom. Het ging over duisternis en hoe ze nooit eindigde. Er was geen zomer. De wereld was gedoemd en zo voelde het ook aan. Iedereen was in paniek. Er heerste een enorme voedselschaarste. En alles wat mooi was stierf.

Ook mijn geliefde Stefanie. Ik zou nooit – ik weet dat ik nooit, zou leven zonder haar. Maar ze bleef niet gespaard van de turende duisternis dat alles in zijn weg opslokte. Ja, de duisternis viel wijdopen en oeverloos. Ik ontsnapte nipt. Nu is mijn ziel gescheurd, misschien was ik beter meegezogen in het hele gebeuren. De pijn om te overleven, het verlies van mijn betreurde Stefanie. Ik keerde moedig terug naar waar ooit het dorp van mijn jeugd was. De straten leeg en ongewoon stil.

Ik keek rond en stelde vast dat niets meer zou zijn zoals het was. Hun lichamen lagen er nog. Ik wendde mijn ogen af. De beelden speelden zich opnieuw af in mijn herinnering en ik was beter nooit teruggekeerd. De kilte was te snijden.

En net als de lichamen lagen enkele gewassen ongeoogst op de velden te rotten.

Misschien kan ik jullie haarfijn vertellen wat er allemaal gebeurde. Maar mijn wil dit te doen zou een bekentenis zijn en dat wil ik ten zeerste vermijden. Ik ben een slachtoffer, net als ieder doods lichaam in dit dorp.

Mijn geliefde Stefanie, een vrouw waar zelfs de engelen jaloers op konden zijn. Geloof me, ze waren het. Mooi in al haar grootheid, speels als een bloesemwind in mei. Ik schudde haar geest van mij af. Even maar, want lang zou het niet duren voor ik haar gefluister weer zou horen. Nooit had ik gedacht dat mijn woede zou ontluiken. Maar eens het idee was geboren bleef het groeien. Als een stem, dat ongewild aanwezig mijn dagen vulde. Ja, beste mens, ik die klein en nederig op de achtergrond leefde, een figurant werd van mijn eigen leven. Ik beste mens, nam het heft in handen.

Het idee mijn Stefanie af te geven aan ander. Rijker in zijn soort maar bruter in zijn aard. Die met de ruigheid van zijn lichaam haar tederheid schenden zou. Neen, de gedachte alleen maakte dit alles ondraagelijk. Ik handelde snel en onberekend. Lachte soms waanzinnig, tot huilens toe. Maar altijd had ik maar één beeld in gedachten, mijn Stefanie… Toen het dorp stil werd en de enige ademhaling het mijne was, begroef ik in alle stilte mijn geliefde. Ja, toen werd duidelijk dat haar schoonheid, nog mooier dan dat van de jaloerse engelen, onsterflijk was. De dood was haar verlossing en mijn ondraagelijke pijn.

 Lily May Parker/2014

Beautiful babygirl ❤️

Not the end they say

Djerzy

Als ik schrijf, de duivel weet hoe vaak ik schrijf, moet! Mezef dwingen details te elimineren. Simpel op zich, moeilijker dan je denkt. Mijn ervaring kan detailwaardig zijn,het uwe niet. Alsook ondervonden dat ik andere details zie dan jij, dan zij...dan gelijk wie trouwens.

Ben bezeten, doch trouw aan mijn gedachten.

‘K erger me mateloos aan het clowntje van mijn kind, statig zoals we hem sedert jarenlang in het gezin kennen blijkt hij nog steeds te zijn. Hij sierde mijn muur destijds,  schuin over het bed met de breedste grijns dat je je maar kon bedenken...

Soms hoorde ik zijn iel gelach weergalmen tussen mijn lakens door. “verstop je niet kleine Nathalie, laat ons spelen”. Kinderen hebben enorm verbeelding en helaas voor mij heb ik het nog...maar die clown. Ik betwijfel of mijn verbeelding me veel parten speelde.

Niettemin staat dezelfde  griezel er nog steeds, Djerzy de clown. Een veertje in zijn rug laat hem opwinden eens volledig opgedraait vullen enge klanken de kamer...jaren veertig cabaret vult en golft een sfeer mee waarin ik me ongemakkelijk voel...kijk liever niet teveel, naar mijn jeugdige griezel van weleer...maar wegdoen,lukt me niet....

De witte Tuimelaar

Mijn gedrag heeft nooit tot ontsporingen geleid. Misschien wel tot chaos, ik wist ze te beperken tot eigen pijn. Fysiek of psychisch. Hou het wel voor mezelf. En alle professionelen die me terug resetten mét eigenbelang deze keer, bedankt.

Af en toe paniekaanvallen. Mijn hoofd staat op barsten en ik kan moeilijk ademen. Paniek is een slechte raadgever, maar het palmt je, fluistert herkenbaarheid, en dan?

Mijn leerkracht Nederlands omarmde het feit dat ik van jongs stripverhalen schreef, gedichten, kleine novelles. Ik schetste en had nooit beide voeten op de grond. Hij wist indertijd dat ik gedoemd was. Op risico bepaalde amateuristische tenen te vertrappelen; hij beschouwde me als talent. 

Helaas kende hij toen al de keerzijde van de medaille. Zijn voorspellingen waren correct, futuristisch stipt en gedetailleerd. Mijn misantropie is groots en hoewel mijn voeten zoals ik zei nooit de aarde raakten, waren mijn armen nooit lang genoeg om carrière te maken. In de hedendaagse digitale wereld heeft een Neo-Romanticus geen plaats. Ik hoor hier niet. Letterlijk stam ik uit tijden van postduiven, woorden die schoonheid bestempelden in alom rijmende woorden. Och, er was depressie, maar nu heerst er ook depressie. 

Elke dag benader ik de bloedmooie witte duif in mijn tuin. Brief klaar en hoopvol. Ze is wanhopig op zoek naar haar til. Is alleen, dat merk je. Ik voer haar dagelijks, bespied haar en naar eigen zeg stalk haar vluchtroute. Iedere avond scheur ik het briefje in duizend stukken en spiegel woorden in reflectie...

'Ik ben niet gek, toch?'...

Er is geen veilige vogelvlucht...een havik, is er eentje teveel...

Dichters en Kunstenaars

Flowers of Evil;

De belangstellingen van mijn helder denken;

Orandum est ut sit mens sana in corpore sano, goed maar wat als ik niet gelovig ben. Misschien niet zo gelovig omwille waar anderen in geloven maar daarom niet minder loyaal aan wat ik denk. Ik ben geen moeilijk persoon. Soms denk ik dat ik er niet bij hoor. Gewoon. Te anders ben.

Er zijn er nog. Hooggevoelig, zielsverwanten. Er zijn er nog, maar dun bezaaid. Slechts enkele lelies in een poel vol kroos...

De een zijn oppervlakkigheid is de ander zijn gepieker. Het zou niet mogen. Als ze zich in mijn wereld; mijn wereld he Hilde ;) zouden bevinden, dan zou ik hen onder tafel spreken. Ze zouden geen gevaar betekenen voor mijn geestelijke gezondheid. Ik zou het hen niet toelaten. Ik bevind me nu echter in hun wereld. Ergens verscholen in de laagjes, tussenin,  hun maatschappelijke niveaus. Tussenin de absurde eisen en nog absurdere ethiek van hun wetenschap.

Mijn ouverture in deze aparte wereld is van kind af mislukt. Maar vaak dacht ik zelf de mislukte te zijn. Ik hield me als kind bezig met Charles Baudelaire (Les Fleurs du mal) of Edgar Allan Poe (The Raven). Met; wie ben ik eigenlijk? Nu jaren later zit ik nog vast in mijn poëzie en neoromatiek. Zij zitten evenwel vast in hun wereld…

Ik heb me zodanig afgebakend dat ik me soms de gevangene voel.

Ik waan me niet beter dan zij die ik niet begrijp, integendeel. Mijn eigenwaarde is nederig en meetbaar. Ik beschouw mijn demonen als werkelijk, ze zijn met zoveel…

Ik ben teleurgesteld. Maar wat hen betreft, niet weet, niet deert…

Dichters, kunstenaars we zijn niet heliocentrisch in de ruimte waarin we leven, we kunnen wel argumenteren...

Field goal

waar ben je?

wanneer 't middaguur schaduw strooit

en wind wilgen laat wuiven

tot vergeefs toe

waar ben je?

als geen zomer te oogsten valt

asfalt huid brandt

en alle bodem vruchteloos sterft

daar blijf je?

scherpe hoeken af te ronden

't leven is een proef

geen les

...

Spin

“Je blijft wie je bent toch?”

 “Natuurlijk…waarom zou ik veranderen?” “Zonlicht blijft zonlicht, al is mijn huid koeler dan dat van jou”. “Ik adem trager, maar met evenveel hartstocht”.

Bezorgde blikken verbergen geslepen messen en ik ben kwetsbaar. Mijn hart niet omhuld, geen maliënkolder. Steken is sowieso raak, wik en weeg. 

Tijd is gevoelig meevoelend. Donkerte tuurt om het hoekje, mijn handen onverschillig en kil. Willen schrijven, voelen…misschien wel goochelen. Het raam raakt beslagen. Ik adem nog. Wolkjes, kleine wolkjes en de winter komt nader.

Op de vensterbank verschijnt de libel, sinds kort stalkt ze. Aan elk raam lijkt ze te zitten. Ze landt statig, bekijkt me met facetogen. De verwondering is wederzijds al ben ik bezorgder om haar, dan zij om mij. Genoodzaakt te blijven kijken…

Wie is nu wat? Ben ik voor haar subject van fascinatie? Of vraagt ze zich af wat ik deze tijd van het jaar bedenk? Ik ben jaloers op haar vleugels en leg mijn vinger op het raam. Ze blijft roerloos, alsof ze weet dat ik haar niet raken kan. 

Ze wenkt…Ik zou wel willen. Je bewonderen, meevliegen, zo dicht naderen… 

“Mijn huid is koeler, maar ik adem.”

Waarom zou ik veranderen…

Lily @rt

Fool

Lily Riddles

dear,

so stormy life is yours still

I heard, they told...should we believe?

enwritten upon tall dark clouds what has

imprisoned your golden heart love?

It must be worn daily, that smile

to ensure credibilty, you know like

a symbol, of you being happy

ironic how that symbol is overshadowed

by the controversy

that's me

...

Impossible

I remember years ago
Someone told me I should take
Caution when it comes to love

I did
 

Magiër

Mijn geheim, zeg je.

Ik luister gespannen

hoe je vanuit palmen

liefde spint,

je blijft

tussen  lijnen van tijd

kriskras

sterft

donkerder getint

dan zomer zou mogen zijn

The crooked man

De glazen kisten

'k aanvaard lief

'k aanvaard druppels op spiegelglas

tranenvlokken levensgroot

en 't voorbijtrekken van zomers

waarin 'k vleugels nimmer kon uitvouwen

raak niet uitgeademd

schets geen effect meer op hart gesteentes

uitgeschreven, afgedaan...vergeten

gooi geen steen lief

naar 't glazen huis waarin angstvallig een droom schuilt

'tiens mon beau, voici le coeur transparant'

Orphilne

geen vrieskou.

Enkel rode zon en schuimend water.

Ik ril, sta stil en adem.

les oiseaux de la mer du nord.

Ik ben menigte, op leeg strand.

Maar niet alleen.

Les oiseaux sont la, comme toi.

troost, droom idealen,

droom jou.