Weegschaal

Weegschaal

nabij de lampenvlam

dierbaar hart

vergeet me niet

vergeet ook nooit

‘t koud laken van duister en schim

raakt slechts lichaam

nimmer ziel, nimmer de ziel.

Toe lief, mijn lief

draai ‘t uurglas terug

laat wakende ogen rusten tot licht hemelverte laait.

Toe lief, mijn lief

wat moet ‘k met deze tijd

als tussen gelach en geween

gij niet aanwezig zijt

...🖤...

Decorum

‘k hecht geen dagen of bloemen aan het graf

richt geen horizon in tussenpoze 

wanneer ’t gedacht stuurloos neigt.

De kansen summier

geboortes van dromen en hun bladstille bries

de kansen summier doch wil overkomen

wil jou en vijvers vol lelies in het groene wilgen park

Ach fantoom, speling van m’n grillige ziel

je wenkte, ik kwam

wankelde en viel

…🖤…

Gestrand

Gestrand

Bewondering, misschien wel wederzijds

alsof hooggestemde woorden slechts opvallen

in momenten van minderheid…anonimiteit.

Confessionele, kleine rijzende ster

de vrouw met twee gezichten

reeele droefheid en lanconieke hell

in haast neurotische trekken

ben ‘k er intens,

geen muze, nooit muze

zonde van talent

…🖤…

Requiem voor herfst

Zomer geeft geen voorkeur hoe haar zon stralen slaat

blanke huid en kastanjeharen

ze streelt alles dat ‘r weg beslaat.

Breukelinge van dezer dagen, vertrek ‘k met schouderophaal

nog voor zonlicht m’n ogen kleuren

ben grillige ziel dat is ’n prijs dat ik betaal

vaak tijdens eenzame uren 

besluipt gedachte hoe werkelijk schoonheid lijkt?

Wanneer ze zich spiegelt op ’t blad

geel en schroom van een eeuwenoude eik

‘k hecht geen wonden beste vriend

of treur dingen dat ik nimmer bezat

de zomer is verloren liefde

nog voor ik er erg in had

…🖤…

June 24th portrait

Vanille dromen

Vanille dromen

’t Is een wending, 

lot , mijn lief

dat rent, achtervolgt en inhaalt 

’n omlijning etst met vurige precisie.

ontsnappen blijkt onmogelijk

‘k aanvaard verlies, maak revérence 

en beweeg tijd tot laatste ritme

hij nadert, steekt;

Vlinders sterven vluchtig

fragiel en onberispelijk

hun schoonheid geweest

…🖤…

Poets are mad

Zomer

Het is zomer vertelt men,

doch nerft purper en blauw ’t lichaam

van zij dat nooit zon heeft gezien. 

Bomen sterven ’n staande dood

zinken verzwolgen in gebarsten aarde

en in spookvelden van dor en broos

dool ik vederloos voorts, lief

De wonde, ooit hart genaamd

gaapt als ’n dode mond

klanken ontvreemd, gestolen en ontdaan

ooit hart genaamd mijn lief

’t kloppen ontgaan

’t is zomer verteld men,

maar November heerst mijn ziel

tussen nergens en hier

de tijd waarvoor je kwam

en uiteindelijk voor viel

Lily May lost a bet

Lily May Riddle

I’m odd! I’m odd!

and unusually insecure

like a lost dog in despair

or a pigeon that wandered to far

I’m odd, still make no effort

to change the impression i’m not

this thing I am, 

this sort of creature of dark and night

can’t rule like I used before, 

they stole my wings before my flight! 

Stole my wings right out of sight!

And whils’t I’m pronouncing words of doom

I hastly run down the hill

ready to take off like an imbeciel

precisely at the edge; I jump!

It was indispensable love

to fly high or linger low

you truly need wings to set off and go

…🖤…

Belladonna

Belladonna

nacht valt in zilvertoon

nevel twijgt de ruimte

dit landschap dat ooit mensheid schiep

en met lijken toe opvulde.

Kon dood zegen zijn?

’n Flauw geschil tussen werelden

en marmeren huid keren tot wit

adem longen vinden.

Wel dood lief, niet begraven

dool ‘k zonder vermaak het stille veld

gejammer wiegt de wilgen en nachten 

wel dood lief, niet uitverteld 

…🖤…

‘t versteende

 ’t Versteende

eeuwig lijkt ’n staande voet

ovatie in tijd

waar ‘k broos en deerlijk nederkijk.

De steen buigt onder de zoveelste naam

& de zoveelste naam doods onder de steen

statig in lentebries, een ruiker lelies

gehuld in zwarte linten,

rust kerft en stilt

’n verdrietige, met pijnlijk hart. 

Wanneer de laatste rouwende verdwijnt

zal aarde zwelgen en verbergen

te ruste is terecht mijn lief

te ruste is terecht

…🖤...

Sometimes It feels like I’ve been lingering this earth for centuries...

Poëzie

Waarheen

we herleven, ’t oude uur heden ten dag

alsof tijdelijke gedwongen

niet aan ons lag. 

Je heft ’n hand schud fragmenten uiteen

beschrijft in grove lijnen

’t verhaal in geheel

met alles en haar redens

buldert de zee ongrijpbare klanken

& daglicht tovert je schaduw vlak achter mij

de vuurtoren getuigd, dit is een kleine zegen

het wegebbende water, de glinsters

lief, ik denk…het is ons genegen

…🖤.. 

Blauw

kleine blauwe vlinders

cirkelen lucht, de tuin leeft 

doch ’t dringt niet door

niet wanneer licht en vuur spelen

in zwarte lucht

of druppels mijn haren raken, 

langs mijn wangen lopen

’t dringt niet door

als druppels woorden waren

zouden ze overvloedig parelen over jou 

over heimwee en geliefden

en de weg erheen

…🖤…

Circe

Circe

er is weemoed, flinterdun

in ondertoon van stem

de mond blijft spreken, ’t praat voorbij

behaagziek en onbegrijpelijk

nimmer woorden dat het fezelt

zijn letterlijk bedoeld voor mij.

‘K draai me om

En traag vertaald dag zich naar herinnering

spook wat rond tussen wiegende wilgen en graslanden 

vol wilde bloemen. Spook in tanende tuinen van menig men

nooit uitverteld....

Ik ren ’t vluchtpunt voorbij

Sluit tralies en ontvouw vleugels

er is weemoed lief, flinterdun

in de ondertoon van mijn stem

…